zus en zo

Dag zussen en zwageren,

Updateje van ons over onze acties en overvolle “dagbesteding” in de afgelopen maanden.

Om te beginnen hebben we vanaf 1 juli ’n fors “gevecht” geleverd met de parochie over het nieuw aangeboden (tijdelijke) huurcontract tot 1 mei 2023. Daarin werden naast extreme huurverhoging, zelfs met terugwerkende kracht, ook forse boetes en sancties in het vooruitzicht gesteld als we ons niet aan bepalingen hielden, niet ineens het “achterstallige” huurbedrag betaalden en ook als we niet op de aangegeven datum uit de woning zouden zijn. Tienduizenden euro’s aan boetes lag/ligt in het vooruitzicht. Onacceptabel vonden wij en niet bepaald parochiewaardig dat men ons zo buitenproportioneel onder druk zette.

Uiteindelijk hebben we in overleg met juristen een tegenvoorstel ingediend en met enig succes. De boetes en sancties blijven weliswaar bestaan, maar de huur is wel wat afgeroomd. En mocht het ooit tot een rechtszaak komen dan zal ’n rechter nooit dergelijke belachelijke boetes honoreren. Verder staan ze op alles in hun recht en is ons met nadruk duidelijk gemaakt dat wij volkomen rechteloos zijn. Zowel DAS rechtsbijstand als de Bond Precaire Woonvormen hadden geen beter nieuws voor ons.

We hebben opnieuw contact gehad met de bisschop en waren oorspronkelijk bij een gesprek uitgenodigd. Dat is helaas zonder ons verlopen want ineens waren we niet meer welkom. Geen reden opgegeven. Duidelijk dus achterkamertjes politiek. We hebben wel nog ons verhaal op papier gezet wat ze bij het gesprek zouden gebruiken.

Antwoord inmiddels van de bisschop die aangeeft er verder niets aan kan en wil doen. Een bisschop die elke mail afsluit met: “in christus verbonden” Ook nu komt het weer neer op eigen schuld, omdat we wisten dat het voor 5 jaar zou zijn. Triest maar we laten het nu zo en nemen wat dat betreft ons verlies.

Onze energie gaat nu volledig naar het vinden van een woning, want daar draait feitelijk alles om. Eigenlijk zijn we best gelukkig en hebben we een fantastisch bedrijf opgezet, alleen het woonprobleem is nu de grote dreiging en energievreter. Maar we wonen nog en kunnen tot 1 mei blijven. We hopen echt dat er tegen die tijd een oplossing is.

We zijn er haast van overtuigd dat ze deze woning zelfs dan nog lang niet nodig hebben want de vergunningen en bouw ligt volledig stil en zal daarna extreem veel meer kosten, lijkt ons. Maar hoewel we niet verwachten dat ze (parochie of Meander) ons daadwerkelijk op straat zullen zetten, blijven we er toch alles aan doen om het voor die tijd op te lossen.

Daartoe zijn we ook de afgelopen maanden zeer intensief in de weer geweest. Niet alleen tips en mogelijkheden nalopen maar ook zoeken naar organisaties en instellingen die mogelijk hulp/oplossingen kunnen bieden. Dat blijft een frustrerende “kastje naar de muur” bezigheid en kost enorm veel ergernis en tijd. Er is inmiddels gelukkig wel wat ondersteuning aangehaakt van o.a. een mantelzorgmakelaar voor Margot en een NAH Coach voor ons samen.

Ook zijn we ook op pad geweest voor het opstarten van een urgentieaanvraag bij Woonwaarts. Dat is op zich al een hele onderneming maar wellicht dat dit een oplossing wordt. Die urgentiecommissie stelt hoge eisen en kan maar zo de zaak afdoen. We gaan er mee aan de slag en moeten een uitgebreid dossier samen stellen. Zal nog wel even duren voordat hier een uitspraak over komt.

Aanvullend blijven we zoekende naar regels, wetten en hulplijntjes die in ons voordeel werken. Maar ook dan lopen we tegen een oeverloze, en elkaar tegensprekende, bureaucratie aan. Daarnaast kosten (niet terug)bellen, (niet reageren op) appjes, en (niet terug)mailen waanzinnig veel, voornamelijk, wachttijd en doorverbind-frustratie maar we blijven knokken.

De gezondheid houden we op peil door zoveel mogelijk lopen, fietsen en ondersteuning van de st. Maartenskliniek, alwaar een groots onderzoek en hulpplan voor stabiliteit en arm/hand functie in de maak is. De vraag is of ik dit nog allemaal wel aan wil. Binnenkort komen er wat proefjes met o.a. een soort tandarts verdoving en botox in spieren. Voor extra arm en hand therapie heeft Jeroen inmiddels zijn oud ambachtelijke liefde, het knopen van sierlijke hondenriemen, weer opgepakt).

Ook Margot knokt voor haar gezondheid in longen en armen en probeert tussen de bedrijven door Zumba uitjes en logfysio bij te houden..

Je ziet…. in combinatie met de honden hebben we dagbesteding genoeg. We vervelen ons niet met tot de nok toe gevulde dagen, en niet zelden ook nachten. En we houden vol…

liefs, Margot en Jeroen