…systeemapatisch…

“Vroeger was alles beter”, lopen de hedendaagse ouwe knoeperds te verzuchten. Die kunnen immers de huidige wereld 5.0 nauwelijks meer volgen en al helemaal niet begrijpen. Als stokkie gnoom inmiddels een van hen, heb ik het dus ook over mezelf. 

Wat was het destijds toch heerlijk toen de telefoon nog aan de muur hing en je doorgaans snel en vriendelijk te woord werd gestaan door welke telegender dan ook. Nu we met name door de elektronische snelweg en onverschilligheid in een crazy maatschappij leven, is even naar iets informeren, bestellen en/of een adres wijzigen ’n schier onmogelijke opgaaf.

Van “toets 1” of “sluit af met hekje” tot ’n amper luisterende telg uit ’n vreemdelingenlegioen en van chatbot “Toetsie” die z’n data al pingt voordat jij je vraag hebt ingeklopt, tot ’n verstarde bureaupik m/v. die je bij herhaling op de verkeerde afdeling dropt.

Als er met veel geluk iets kan worden gecommuniceerd zak je met ’n overdosis ergernis en moed van der wanhoop al snel weg in je eigen schoenen, omdat voor de zoveelste keer je hele verhaal weer in onbegrijpelijke fouten is opgepakt en vertaald. Dat wordt dus meerdere malen bellen met uit systemen bestaande systemen waarin onverschillige roeptoeters pruttelen niet in alle systemen te kunnen omdat er systeemfouten zijn, hun computersysteem ff traag is of niet in het systeem van andere systeemaanbidders kunnen.

Om gekmakend onheil te beperken beet ik me vast in ’n zelfstudie “informatietechnologie” (ICT zelfs haha) waarbij ik al snel opmerk dat ik ben opgegroeid in een heel andere moerstaal… Engels waren vroeger flying objects die boven je geloof vlogen of rond de kerstboom. Maar alle studie ten spijt, het blijft een olympische prestatie om ook maar de kleinste aanvraag te doen.

Resumerend moge het dus duidelijk zijn dat het aloude “telefoontje plegen” heeft plaatsgemaakt voor een irritante zoekpuzzel in systemen waar alleen systemen in dienst zijn van “het systeem”. Mensen zijn vervangen door elektronische tjetmiepjes met voorgeprogrammeerde apathische brains. Het met je mee denken of je echt willen helpen past niet meer in de systemen van veel bedrijven en organisaties.

Mogelijk door mijn verouderde systeem maakt begrijpelijke ergernis zich op voorhand van mij meester, als ik weer iets moet wijzigen of regelen. Dus onbevangen omgaan met deze ellende zit eigenlijk niet zo in mijn persoonlijke systeem…