infarct-uitfarct

We zijn vandaag de dag ons leven niet meer zeker, toch? Geweld, ziekte, appen in ‘t verkeer en vette pech is in onze “beschaafde” wereld aan de orde van de dag. 

Weet je, ik krijg ‘n mailtje binnen met vervelend nieuws. Nou, kan gebeuren natuurlijk, kan niet altijd carnaval zijn, baby schudden of housewarming. 

In 1997 voor het eerst met “ze” kennis gemaakt; De “uitbaters” van professionele  clubhoreca op ‘n zweefvliegveld. In mijn beleving al direct de “papa en de mama” van iedereen die daar ook maar aan land kwam. 

Koude of warmte heeft me, in m’n lang zal ie leven, nog nooit ene ruk uitgemaakt. Sterker nog in de zomer kon ik maar zo met ’n dik vest aan lopen en in de winter in T-shirt met korte mouw. 

Als je zoals ik gezegend ben met een kwartetje aan CVA’s, dan is het wel zo’n beetje over met je drukdoenerige workaholische bestaan, zou je denken. 

Ja, haha, dat was vroeger een blote dingetjes weekblad… Je zag haast niks, maar oeps, rode oortjes en vlekjes op de wangen hoor… 

“Gezondheid”… ja dat is een groot goed ja. Maar niet op het moment dat ik vreselijk moet niezen! 

Toegegeven; ik zap wat af als ik mijn dag rond 19.00 uur in bed voort zet, ter voorbereiding op een nacht die je alleen in films ziet. 

Nou ik ben echt wel een buitenmens hoor. Jarenlang zomer en winter, storm en regen en zelfs brandende zon met plezier getrotseerd om buiten te werken, hobbyen en sporten. 

Vroeger toen alles nog anders was… tot er een vlekje in m’n oog verscheen en ‘n gek gevoel in m’n lijf, gevolgd door ‘n spoedje met de ambulance.