…geestig…
Als je gewond raakt heb je lijfpijn, toch? Al trap je maar in een punaise… het doet zeer. Maar hoe klein of groot je verwonding of ongemak ook is, het doet ook nog eens iets in je geest.
Je baalt, je bent boos op je zelf of op ’n veroorzaker, de verwonding frustreert je of het veranderd je leven van het ene op het andere moment totaal. In elk geval blijft er iets achter in je kop.
Natuurlijk is er nog wel verschil tussen je enkel verzwikken, scapula verbrijzelen of het beleven van een herseninfarct maar hoe dan ook doet het meer met je dan de feitelijke trammelant alleen. Het grijpt je aan en/of veroorzaakt, veelal onbewust, grote emotionele restverschijnselen in je kop.
Algemeen denk ik dat je hier, net als ik, niet teveel over wilt zeveren, zeiken en zielig zijn dus stop je het maar mooi weg in ’n schier onbereikbaar hoekje van je brains. Daar zet het zich vast en graaft het zich in maar het blijft wel bestaan. Eerst dacht ik er dan vanaf te zijn maar die geestelijke bubbels lieten nog uitgebreid van zich weten.
Toen de pijnwondjes wel genezen waren, bleef de nare herinnering aan die ongein achter. Met name bij de grotere gebeurtenissen ontpopte zich dit als een kwelgeest van formaat die me op enig moment flink parten ging spelen door emotioneel stevig te gaan muiten. Gevolg was/is ongeremde emotie, verdriet, woede, agressie met bijbehorend jank en andere geluiden. De hele typhuszooi mocht ik nog maar eens opnieuw beleven.
Als stoere gender schudde ik dat gedoe al vele jaren van me af want daar kan ik zelf en de wereld om mij heen weinig mee. Paramedicinale peuten en peuteresjes kunnen met hun beterschapsdansjes bij spieren, vel en nog bruikbare botten aardig wat bereiken, maar bij geestelijke drama’s is toch wel ’n ander soort techniek nodig. Dan kom je al snel op iets met Psycho uit en dan niet de film Psycho van Robert Blochβ
Een van de technieken heet dan EMDR… Nou zijn er wijsneuzen die hier goed in zijn en nog tijd voor hebben, maar ook omlaag gevallen dromenuitleggers die, in de lucht vingerend, beloven je hele verleden te kunnen renoveren. Bij een eerdere poging mij van wat ongein af te helpen kwam ik bij de verkeerde beunhaas terecht en had ik na een halve sessie al door dat die trut zelf met hersenletsel (WAH) leek te zijn geboren.
Het daar toen maar bij gelaten blijkt ook niet m’n allerbeste keuze te zijn want “geestje” bleef het moeilijk hebben met zichzelf, en met mij natuurlijk. Alle weggestopte emotie en overschreeuwde misere begonnen groter te worden dan het hoofdstuk waarin ze huisden en na toenemende neiging tot emotionele explosie werd het tijd hier wat meer mee te doen. Door een hoogwaardige witte jas was een uitsplitsing gemaakt wat lijf en wat geest was en beiden moesten nu eindelijk maar eens professioneel worden aangepakt.
Ondersteund met wat WD 40 capsules (3x daags ipv eten), zouden looptherapie, arm en hand oefeningen en wat knutselen mijn vastgelopen mechaniekjes wel weer in beweging krijgen. Maar daarnaast moet ook de geest uit de fles op zoek naar de vinger. Niet allemaal tegelijk was het medisch advies en mondjesmaat geloven dat het zin heeft ben ik inmiddels begonnen aan een soort slotoffensief. Lukt dit niet meer dan geef ik me over aan wat mij nog rest, maar dan heb ik er wel alles aan gedaan.
Ooit schreef ik dat er een wereld voor me open ging door mijn NAH, maar dat het nou gelijk moest leiden tot het leven van meerdere dubbellevens had ik liever van te voren geweten…
…dan had ik toch voor griep gekozen…
Jeroen, hoop doet leven en laten we proberen deze laatste dingen die je gaat ondernemen een positief resultaat te geven . Ik geloof erin dat het je deels gaat helpen en misschien nog wel meer dan een deel. Nou ben je gelukkig ,ondanks alles voor de buitenwereld een positief mens ,maar het moet nu ook voor jou zelf een positieve wending geven.
Ik hoop na enige tijd ,goede berichten te zien . Hou je haaks lieverd. Groetjes Gerry. πββοΈπππ