…zelfcensuur…

Je kunt maar vol zitten met en zelfs overlopen van gebeurtenissen en emoties die je geluk bedreigen of zelfs het leven suur 🙂 maken. 

Dan kun je daar in je uppie de moord in gaan zitten stikken, het bespreekbaar maken of beschrijven. Praat er over is het advies of schrijf het van je af. Met je hart op de tong zeggen wat je denkt en van je hart geen moordkuil maken is heel bevrijdend en zou opluchtend kunnen werken…

In mijn persoonlijke geval is het er zelfs van gekomen dat ik een eigen blogsite ben gaan vullen om gein en ongein door mijn ziekte van me af te kunnen schrijven. Ja ik ben ‘n schrijver want mijn praten gaat niet zelden gepaard met veel emotie door de zwaarheid der “bedreigende” onderwerpen. Bovendien leid ik aan een soort bekvertrekking als ik lichtelijk emootziek wordt.

Mooie manier ter herbeleving en vooral verwerking van al wat mijn pad kruist. Heeft ook altijd mijn voorkeur gehad boven praten, want bij gesprekken kan een ieder ontkennen dat het gezegd is, bij schrijven staat het zwart op wit. Maar pas op… Wat ik zeg kan een ander horen en wat ik schrijf zal gelezen worden.

Mijn schrijfwerk ontstaat vanuit mijn eigen gedachten, gevoelens, ervaringen en emotie. Oh, prachtig, daar niet van. Maar een ander leest het geschrevene op precies de zelfde gronden. Het is daar waar sommige poppetjes gaan dansen.

Er zijn personen en organisaties die mijn geschriften lezen. En als die lezers daar iets in opmerken wat niet in hun straatje past en ze het voor hen negatieve er uitlichten dan kunnen ook maar zo de raapjes gaar zijn hoor. Men voelt zich al heel snel onjuist bejegend, aangevallen en in een kwaad daglicht gesteld en dreigt met sancties.

Er bestaat iets met “azijn, stroop en vliegen” en een schrijver (of spreker) wordt daar op afgerekend.

In ons geval zijn er personen en organisaties die zich op hun dingetje getrapt of tegen hun dangetje geschopt voelen, door wat ik in mijn blogs verwoord. Maar ook wat ik in de communicatie naar onze sympathisanten en zeer betrokken klanten schrijf, om ze op de hoogte te houden van onze bedrijfsvoering en persoonlijke situatie.

Er zijn “lichamen” die er echter niet voor schromen mij ’n dosis, op censuur gelijkende, beperkingen op te leggen en mij met dreigende maatregelen tot zelfcensuur te dwingen. De “vriendelijkste” sfeer daarbij is er dan een van: “anders help ik je niet en/of zijn we al op voorhand uitgepraat”.

Mijn conclusie is dan eigenlijk: Ik moet bij het schrijven wat ik wil, schrappen wat de ander wil. Dat is bizar vind ik want mijn schrijfsels zijn veelal reacties op wat anderen me voorschrijven en/of opleggen en waarbij ze alles zeggen wat ze te zeggen hebben. Dat mag, maar mag ik daar dan niet het mijne over zeggen en schrijven in mijn eigen bewoordingen?

Recentelijk kreeg ik een schrijven van een instantie die mij vertelde dat ik niet mocht schrijven wat ik al had geschreven en even eerder zei een persoon van een grote machthebbende organisatie dat ze uitgepraat zijn als ik niet beloof te zwijgen of bepaalde dingen te zeggen. Tenslotte kwam een hulpvraag bij een “gerenommeerde” hulporganisatie, in de eerste minuut al op negatief te staan bij een net iets te verkeerd gekozen vraag. Verder praten bleek al niet meer mogelijk.

In onze positie van pure afhankelijkheid, rechteloosheid en onmacht merk ik dan ook direct de neiging tot een wel heel destructief fenomeen: Zelfcensuur!

Een begrip waar je onpasselijk van wordt als je de betekenis in Wikipedia opzoekt.

Mijn “stroop” is niet altijd bedoeld als stroop en mijn “azijn” is niet altijd bedoeld als azijn. Maar als ik niet meer kan schrijven wat ik wil en voel, dan vang ik maar geen vliegen.

…wel behoud ik mijn zelfrespect en van wat er nog over is van mijn eigen waarde…

NB: het is nooit en te nimmer de bedoeling, met mijn schrijfwerk mensen of organisaties bewust te kwetsen. Dat dit soms wel door personen zo wordt ervaren is niet altijd te voorkomen door de niet zelden cynische ondertoon van mijn woorden.