…voorstelling…

Nou ja, ’n ervaringsdeskundigheidsvoorstelling wel te verstaan! Waarbij je je moet voorstellen dat ik ’n soort voorstelling geef bij een neurotische opleiding voor zorgelijke instromers.  

Met m’n rugzak vol persoonlijke ervaringen ben ik deskundig (…) te noemen op NAH/CVA vlak. Als ware ik een “realityster” treed ik in den lande af en toe op, in de hoedanigheid van vlees geworden lotusslachtoffer, met ’n theatraal gebaar.

Bij het mezelf voorstellen bestaat mijn vaste openingswoord uit de voorspelling dat ze mij aan het janken brengen… Echter om te voorkomen dat niemand dan meer vragen durft te stellen, leg ik uit dat door m’n hersenkrakers ook mijn huilebalk is aangetast en er daarom soms tranen door mijn ogen schieten. Daar kan ik niks aan doen, is vooral niet zielig en ze hoeven zich daar geen moer van aan te trekken. Hier tegenover staan overigens de soms komische taferelen en anekdotes waarbij ik herhaaldelijk bij de lachers op de hand ga zitten, want ja het moet wel vrolijk blijven.

Vervolgens leg ik mijn gehoor uit dat ze echt alles mogen vragen, maar dat ik op mijn beurt alles mag antwoorden. Ook mogen ze alles van mij zien als ik van hen alles mag zien, dus dat blijft doorgaans steken bij het tonen van een loopdemonstratie, valtraining en overige beperkingen wawaaronder ff nieniet uit m’n wowoorden kukunnen kokomen.

Dat ik me daar als bejaard wrak laat uithoren is eigenlijk gek. Ik kan namelijk zelf amper accepteren dat ik tot ’n dergelijk schepsel ben verworden, en nu laat ik doktertjes in spé me aan alle kanten bestuderen…

Dat heeft voornamelijk te maken met mijn eigen ellende vanaf ik ziek werd. Naast veel goede dingen en fantastisch personeel, kreeg ik te maken met uiteenlopende situaties en minkukels in ziekenhuis en revalidatiecentra. Drama’s heb ik beleefd, vernederende drama’s. Niet gehoord weten, genegeerd worden, minderwaardige bejegening, machtsmisbruik en ga maar door.

Omdat ik nog wel kan praten en vooral ook cognitief de zaak nog redelijk op orde heb, kon ik me verdedigen en zelfs flink van me afbijten. Dat nu heeft mij er toe gebracht mijn ervaringen en kwalen te delen met hen die straks op de zorgvloer staan. Leer van mij wat niet in de boeken staat en hoor van mij dat er meer is dan wat de opleiding je leert.

Daarnaast ben ik altijd al een publieksman geweest, een clown, theaterman en docent met voorliefde voor aanschouwelijk onderwijs. Ik deel mijn kunstjes en vaardigheden het liefst met een grote groep en hoe groter de groep hoe baldadiger ik werd en nog steeds wordt.

…Carre ligt aan m’n voeten…