…mijn konijn…
Met een druk militair vliegveld in onze “achtertuin” waren we in Soesterberg heel wat gewend aan vliegtuigen die teringherrie produceerden en waarmee het soms ook vreselijk mis ging. Geen trauma’s maar wel bijzondere herinneringen.
Die dag ‘n wat vreemde atmosfeer, wazige, heiige en rare felle lucht, rond het middaguur. Mijn vader werkte bij de militairen op het “Kamp van Zeist” daar in de buurt en we woonden in het minidorpje “Ons Belang” 2 km verderop. Via de weg langs het Kamp ging ik naar huis, toen ik het zag gebeuren.
29 juni 1956, ik was 9 jaar en kwam net uit school. Het grote vliegtuig kwam van rechts aanvliegen zeer laag en vlak over de bomen en donderde even verderop, in hoog opspattende grond en een hoop herrie, tegen het grasland. Het maakte nog een scherpe draai naar rechts en ineens was het stil… Angstig stil. Ik zag de kap op de cockpit open zwaaien en de piloot er uit springen en hard wegrennen.
Enorm geschrokken stond ik daar in verwarring te kijken toen een man keihard naar me schreeuwde dat ik “op moest donderen” want het vliegtuig zou ontploffen… “Ga WEG daar”!!! Ik maakte dat ik weg kwam, en bang voor de vliegtuigontploffing ben ik met angst en beven naar huis gefietst, vooral met de gedachte dat ik mijn konijn moest redden wat in ’n hok in onze tuin stond.
In paniek brak ik de tuindeuren open (dat had ik mijn vader wel eens zien doen als ie zich buitengesloten had) en sleepte het konijn, met hok en al, de woonkamer in. Ik ben beschermend voor het hok op de grond gaan zitten, wachten tot ik de mogelijke ontploffing hoorde en tot ook anderen thuis kwamen. Hoewel het toestel nooit is ontploft op zich een heel bizarre gebeurtenis natuurlijk.
Maar wat eigenlijk nog erger was…
Bij thuiskomst van mijn vader had hij hele verhalen over dat ongeluk, maar toen ik vertelde dat ik alles gezien had, werd ik niet geloofd. Dat kon niet, ik zou nog op school moeten zitten op dat tijdstip en hij praatte verder over wat hij allemaal wel niet van het gebeuren wist.
Geen idee waarom, maar mijn vader die dus daar vlak in de buurt aan het werk was wilde niet geloven dat ik dat hele ongeluk pal voor mijn ogen had zien gebeuren. Hoe ik het ook uitlegde, welke details ik ook omschreef…. Verschrikkelijk.
Tot vlak voor zijn dood heb ik hem er af en toe naar gevraagd, maar de ontkenning bleef. Hij was een prima vader hoor, maar ik begrijp nog steeds niet waarom hij hier zo stellig in is geweest. Op dit punt haatte ik hem…
Ook vandaag de dag nog, komt bij soortgelijk weertype, met wat mist en felle lucht die gebeurtenis “als gisteren gebeurd” weer bij me boven.
Bizar en bijzonder kwamen bij een zoektocht op internet zelfs nog foto’s van het verongelukte vliegtuig uit archieven tevoorschijn. Zo zag het er uit, zo kwam het in dat weiland tot stilstand en ook zonder foto’s wist ik dat het er zo uit zag… Immers: ik was er bij op zo’n 200 meter afstand.
Foto 1: door iemand genomen vanaf de plek waar ik ook had gestaan, op de weg. Op de achtergrond barakken van het “Kamp van Zeist”.
