…poot…?

Vandaag ineens kreeg ik het lef met mijn voorkeur uit de bench te komen. 

Velen van u hadden al zo’n vermoeden, maar ik ben dus Hondofiel…

Daar ben ik pas op latere leeftijd achter gekomen, toen ik zelf honden kreeg waar ik al snel stapelgek op werd. Maar ook met al onze gasthonden kan ik het uitermate goed vinden, echt heerlijk.

Al is heerlijk niet eens het juiste woord. Het mogen omgaan met al die verschillende vierpoters is ‘n haast emotioneel evenement geworden. Dat lijkt misschien wat overdreven, maar het doet me zoveel en ik kan bijna alles met bijna alle honden.

Als je zoals ik, het linker lijf niet soepel meer kan gebruiken, moet je blijkbaar een dagbesteding hebben. Aangezien figuurzagen of macrameeën niet echt mijn ding is en ik bovendien ook nog een bedrijf heb samen met mijn schatje, kan ik daar mooi, én nuttig, m’n dag aan besteden.

Door onze hondenuitlaatservice aaien we ons dagelijks echt ‘n slag in de rondte, om gemiddeld zo’n 20 schattige draken het gevoel te geven dat we ze lief vinden.

Natuurlijk zijn er soms momenten dat ik ze een wel heel harde aai wil geven, maar dan blijkt corrigeren en affectie beter te werken.

Nooit heb ik me kunnen bedenken dat ‘n hond zo vreselijk veel kan betekenen voor een mens. En als je zelf geen honden hebt is dat ook niet altijd te begrijpen.

Misschien extra doordat ik ziek ben, word ik emotioneler geraakt door ‘n potpourri van; voelen, denken, ruiken, aankijken en de vuile streken die ze af en toe uithalen.

Het feit dat ik meen mijn honden feilloos door te hebben als er iets met ze is, valt haast in het niet bij de wetenschap dat zij mij nog veel feillozer doorhebben en aanvoelen, als ik zelf ‘n storing heb.

Die etterbakken bezorgen me bijkans ‘n hartritme stoornis door hoe ze naar me kijken, betrokken tegen me aankruipen op de bank of troostend bovenop me ploffen als ik in m’n elektrische stoel of op bed m’n dagelijkse siësta verplichting lig na te komen.

Verslaafd aan hond of hondofiel is misschien wat overdreven uitgedrukt. Maar het dagelijks omgaan met zoveel eigen en gasthonden, is van m’n hobby ‘n feestelijke belevenis maken.

Toch is het niet allemaal “goud” wat er blinkt… Bij alle geluksmomenten met de honden, speelt ook mijn toekomstverwachting een verdrietige rol, als ik me naast het beleven van al dat geluk vertwijfeld afvraag…

Hoe lang nog duurt m’n leven en welzijn?