…demolition…
Na jaren knokken uit de schulden te komen die waren ontstaan door zakelijke pech, waren we erg gelukkig toen we eindelijk opgelucht konden ademhalen…. We hebben het toch maar geflikt lief! De toekomst, ondanks mijn ziekte, met vertrouwen tegemoet zien.
En dan lopen we opnieuw tegen een ernstig probleem aan: we moeten ons huis uit, sterker nog, als we er niet tijdig uit zijn, komen we op straat te staan. Geen discussie mogelijk. De woningmarkt is ziek en zwaar overspannen. Dus geen woning te vinden…
Dan kom je beiden maar zo in een draaikolk van emoties, wanhoop en zorgen terecht. We zijn ook maar mensen.
Dan probeer je lange tijd het goed te houden samen maar dan broeit er onder ons vel, op enig moment wel;
’n explosie van onderdrukte overspanning.
’n explosie van onderdrukte vermoeidheid.
’n explosie van onderdrukte wanhoop.
En “gisteren” was het dan zover. Verblind door emotie en verward door explosie, dwars door de regen naar “De Oversteek” gefietst.
Moeizaam op de rand geklauterd, inschatten en repeterend hoeveel en hoe lang ik pijn heb, als mijn longen zich vullen met Waal…. Minuten?
Nu doet het dagelijks leven pijn. In meerdere opzichten doet het pijn, uren achtereen. En dat al enkele jaren en zal, bij leven en zijn, nog jaren duren. En we doen elkaar pijn…
Als Waal mijn laatste maatje wordt, laat ik veel moois en liefde achter. Moois van wat ik heb bedacht en opgebouwd, liefde van mijn vierpotige vriendjes.
Maar hoe dan ook de liefde voor en van mijn lief, hoe moeilijk en primitief onze relatie soms ook is. Hoe spits de roeden, waar we onderdoor lopen ook zijn. Er is ook veel liefde, plezier en geluk.
Ik schrok met kapot van een hard toeterende vrachtwagen en schoof weer terug van de rand.
Koud, ontdaan, verdrietig en apathisch door niemandsland nergens naar toe gefietst. Overwegend wat nu toch te doen. Terug in de broeikast, waar de honden me aanspreken op de gespannen situatie, ik heb wel ‘n aai voor ze, geen antwoord.
Rekening houdend met weer ‘n nieuwe explosie, toch maar droog en warm de slaap proberen te vatten.
De nieuwe dag begint met ‘n kater en nog meer apathie. Ik weet altijd alles aan te pakken en op te lossen.
…bijna altijd…
Langzaam pakken we samen de draad weer op, wetend dat het moeilijk is maar ook wetend dat we door willen, voelend dat we elkaar niet in de steek laten.
