…scherven…

Bij ziek zijn is ‘t het mooiste als je weer beter kan worden. Therapietje of pilletje er over heen en je draaft weer door… 

Maar wanneer je, zoals ik, zieker bent dan gewoon ziek gaat het allemaal wel wat langer duren of zelfs nooit meer over.

Daar heb je het mee te doen of je wilt of niet. Het enige is dat je misschien nog wat aan je conditie en onderhoud kunt blijven doen om niet helemaal vast te lopen. Nou therapiet de hele zieke wereld zich het apenzuur en heeft daar in meer of mindere mate wel profijt van.

Mogelijk omdat ik nogal een zeikerd ben, en cognitief redelijk in orde, was ik zelden of nooit tevreden over de gevolgde therapieën of ik snapte niet wat of waarom ik aan het doen was. Los van de kwaliteiten of persoonlijkheid van de individuele peut, kreeg ik de meest flauwe en ogenschijnlijk kinderachtige opdrachtjes onder de noemer rek en strekoefeningen.

Vooropgesteld wil ik zeggen dat ik absoluut respect heb voor de aangeboden oefeningen en heel goed begrijp dat er niet op elk ambacht gerichte karwijtjes klaar liggen voor welke patiënt dan ook. Maar ergens “vier op ’n rij” rondjes inschuiven en kopjes stapelen onder luide aanvoering van de “opdrachtgever” gaf me meer dan eens het gevoel ’n “dementerende dawnie” te zijn.

Geen wonder dat ik steevast bij het laatste kopje een ongecontroleerde beweging maakte waardoor de kopjes in scherven kapot stuiterden op de therapievloer. Oeps sorry, probeerde ik dan zonder lachen te zeggen, maar geloofwaardig klonk dat zelden.

In “mijn” groep zaten ook lotgenieters die het een worst was, maar ik liep er echt op stuk. Uiteindelijk resulteerde dat in openlijk mijn bezwaren uitspreken en zoeken naar, of vragen om, andersoortige bezigheden. In een enkel geval lukte dat maar meestal was het bespreken van de onmogelijkheden binnen die organisatie het meest haalbare. En nogmaals: van hun situatie/systeem uit echt alle begrip hoor.

Dus gevoelsmatig zwaar tekort gekomen tijdens al dat geploeter zou je zeggen…. NEEN! Dat zeker niet al had het daar in beginsel alle schijn van! Achteraf gezien is het juist een weg naar mijn oplossing en persoonlijke invulling voor zinvolle therapie gebleken. Hoe vervelender iets werd hoe meer ik nadacht over “wat en hoe dan wel”. “Dit wil ik niet” en “heeft voor mij geen zin” leerde me zoeken naar antwoorden op de vragen als “wat wil/kan ik dan wel” en “wat is dan is wel een aantrekkelijk bezigheid?”

En die antwoorden kwamen er, niet in het minst door de gesprekken met de therapeuten ter plaatse. Dat resulteerde in het feit dat ik stilletjes in mezelf liep te doen alsof ik klusjes deed en karwijtjes kon klaren. Net doen alsof ik gaten boor, zogenaamd een fiets repareren en ’n vogelhuisje bouwen. In die tijd zat mijn mantelzorgeresje ergens op timmercursus en vond dat een tijdje leuk. Dat wil ik ook dacht ik en regelde het. Gelukkig zag de timmerbaas niet echt op tegen zo’n invalide bejaarde en liet me toe.

Graag wilde ik daar mijn ding doen en mijn idee vormgeven. Dat mocht en lukte én… IK KON HET! Eerst maakte ik een speeltoestel (krukje met nep gras) waar de honden volop mee konden spelen. Dat ging boven mijn verwachting goed en mijn enthousiasme was niet meer te stuiten.

Meer dingen bedacht en gemaakt en daar lijk ik voorlopig mee door te gaan. Maar er gebeurde onvermoed iets nog veel belangrijkers. Nooit gedacht dat ik weer zou kunnen wat ik deed, kon ik uitsplitsen in; mezelf wijs gemaakt dat ik dat allemaal niet meer kon, want o wat was ik zielig en aangedaan. Bovendien: toen ik ziek werd heb ik een hal aan gereedschappen en hobbyzooi weggegeven want ik zou er nooit meer iets mee kunnen. Dus ik had simpelweg geen materiaal en gereedschap om ook maar iets te proberen.

Het was duidelijk: ik wilde voldoende gereedschap aanschaffen om weer aan de slag te kunnen. Via een gewaardeerde familiaire constructie kwam er geld vrij en na nog een week droog oefenen op klusjes in en om huis, bestelde ik bij de gereedschap gigant alles wat ik nodig had… Wauw wat een luxe.

Voor alle veiligheid nog eerst even opstarten onder toeziend oog van onze technische vriend en (bijna) alleskunner en ik kon los met zagen, boren, schroeven, timmeren en splinters uit m’n fikken kluiven.

’s Nachts kan ik amper wachten tot de dag weer aan breekt en ik weer met m’n zelfgemaakte klusjeskar over het terrein kan. Op de “klusjeskar” alle gereedschap maar ook alles voor het opruimen wat honden zoal van zich af werpen. Het werkt als een soort rollator dus op m’n bek gaan is er (hopelijk) niet meer bij.

Inmiddels een schitterend weekprogramma opgesteld waarmee ik een therapeutische dagbesteding heb met ons hondenbedrijf en als “klusseniertje”. Klinkt vermoeiend allemaal maar tussen de sessies door zijn er ook rustuurtjes ingepland.

…anders wordt papa moe…