…rechtop…

We zijn vandaag de dag ons leven niet meer zeker, toch? Geweld, ziekte, appen in ‘t verkeer en vette pech is in onze “beschaafde” wereld aan de orde van de dag. 

Op zich is dat ook al wel geaccepteerd door ons mensen. Maar, zonder genoemde oorzaak mag je, als je eenmaal leeft, daar niet meer mee stoppen.

Dat wil zeggen; als je een keer komt te overlijden, en wie doet dat niet, dan is dat zo. Prima hoor, jammer dan en ja ‘t houdt toch ‘n keer op. Maar je mag niet zelf stoppen met leven, dat is verboden.

Wel de tijd, dat maakt niet uit. Als je de tijd doodt blijf je in elk geval in leven en dat moet ook. Je mag je wel dood-schrikken, -vervelen, -schamen, -ergeren of -lachen maar niet -maken.

Enerzijds snap ik dat ook wel want waarom zou je toch dood gaan terwijl je nog kan leven?

Maar toch is het raar: Als je er nou eens helemaal zat van hebt en het wel genoeg vind zo omdat je leven ‘n kwelling is of ‘n rotdag op je werk, waarom zou je dan niet…

Bestaat er niet zoiets als de rechten van de mens? Of heb je dan alleen recht op eten, seksueel geaard zijn, ‘n iPhone en leven?

Maar nee, spijtig voor je. In dit geval ben je redelijk rechteloos en zul je genoegen moeten nemen met de dooddoeners, die goedwillende medelevenden tegen je kop aan ketsen. In de trant van: hou vol jongen, en ach er is nog zoveel leuks en je doet het nog goed hoor.

Ja, ze proberen ook maar wat dat weet ik ook wel. Maar het is de vraag of die ‘n idee hebben van ziekte en pijn! Het zelfde als een miljonair zegt; geld maakt niet gelukkig, of zeg ik nou iets kroms?

Geen idee of er veel mensen zijn die regelmatig met dit vraagstuk tegen zichzelf of muren aanlopen. Of proberen een luisterend oor te vinden voor hun bijzondere overweging. Maar ik ben toch echt niet de enige lijkt me.

Is het wel te begrijpen? Nou velen vinden misschien van niet, en die zien er dan ook geen aanleiding voor. Kijk en hierbij loop ik me toch tegen een partij egoisme aan dat ik in staat ben ’n moord te plegen…

Nee je bent gezond, leuk inkomen, lekkere gender aan de haak geslagen, mooie hut onder je dingetje, dus wat zou je.

Maar er zijn ook andere ervaringsdeskundigen hoor…. Die hele dagen pijn hebben, zich uitzichtloos de toekomst in therapieen, zo spastisch zijn als Mikado, hun kont door anderen moeten laten afvegen en bijna stikken bij eten slikken. Ja ik noem maar wat.

Oh ja het leven kan echt een feest zijn, dat zal ik zeker niet ontkennen. Maar om na zoveel jaren feest te hebben gevierd, nu als ’n halve zombie de toekomst alleen nog maar achter me te hebben, hoef ik niet echt veel geschiedenis meer te schrijven, dacht ik zo.

Niet dat ik nou echt plannen heb in deze richting maar er zijn voldoende wanhoop en frustratie momenten om het af en toe op te rispen.

Kommer en kwelverhaal? Nou nee, meer het eerlijk verwoorden van intern overleg, met mijn aangedane server.

…oprecht…