…meneer stemband…
Ja bij die goeie ouwe Meneer Kaktus show. Voor de bejaarden onder ons, wie kent hem niet? Leuke kindershow met ‘n gek wijf: mevrouw Stemband… maar nu gaat het over meneer Stemband;
…oftewel; ikzelf…
Bij het doorleven van CVA nr 3 kreeg ik er wat extra’s bij namelijk: stembandverlamming! Niet meer kunnen praten was het gevolg dus ik lag daar energieverslindend te fluisteren voor wat het waard was. Maar bij voldoende stilte op de achtergrond, werd ik begrepen.
Daarna leerde ik weer praten met behulp van schattige logo poppetjes door onder anderen oefenen met het maken van oer geluiden zoals: ai oi ei en zi za zo en pim pam pet…
Om al snel weer oeverloos te kunnen oreren, zat ik in het revalidatiecentrum luidkeels m’n portie geluiden te scanderen, toen met ‘n dreun zuster Bloedwijn de kamer op stoof. Die was er van overtuigd dat ik me daar dood zat te hikken. Sociaal als ik ben maande ik haar tot kalmte door; “ niks aan de hand” te fluisteren, en ze kreeg weer kleur…
Inmiddels kan ik weer lullen als Brugman maar tegelijk met mijn fluisterperiode openbaarde zich een hiermee samenhangend probleem. Eten! Of liever gezegd niet kunnen eten. Medicinaal weet ik allemaal niet hoe het zit, maar ik kreeg ontbijt en diner voorlopig via een slangetje naar binnen. Wat de pot schafte schreven ze op de beker, bv. big Mac, macaroni ham en kaas, brood met jam en wat het weekmenu al niet meer aan 5 sterren catering bood.
Nu geruime tijd later met mijn praten weinig meer mis is, worden mijn lief ik regelmatig opgeschrikt door het dit vervelende eetprobleem. Als ik niet goed oplet, me met ‘n homp kaas in m’n bakkes met de honden bemoei of met welk mondvermaakje dan ook, reflexmatig reageer op wat mama zegt… dan gaat het fout en verslik ik me. Dat is dan nog netjes uitgedrukt want het lawaai is oorverdovend terwijl voedselresten in het rond spatten.
Me zorgend maken over dit verschijnsel melden we ons vandaag bij de keeloloog in het CWZ. Aardige en kundige man die na wat kietel en filmwerk in m’n strotje al snel kon zeggen dat er er alleen iets mis is met wat er al mis was, dus geen complicaties, geen gekke of gevaarlijke ontwikkelingen. Ik hoef alleen maar op een ding te letten: opletten!
Net als ik ook bij andere aangedane zaken goed moet doen, is de hele dag opletten. Bewust lopen, zitten, eten en praten. Niet laten afleiden door leuke hond of mooie vrouw.
Gerustgesteld en zeer opgelucht, me door ‘n heel aardige duw-mevrouw naar de uitgang laten rollen en huiswaarts gekeerd alwaar ik het eerst volgende brok in m’n keel goed wist te doorstaan.
Stemband… Leuke naam voor een dweilorkest bij volgende verkiezingen.
