…koken…

…van woede en wanhoop? Nee dat is onderhand wel voorbij, nu we definitief een ander huis krijgen valt er zoveel van ons af. Ik heb het over echt koken, eten koken. 

Mijn mantelzorgeresje heeft dit gedaan sinds ik ziek ben en de keuken in de fik liet vliegen op 5 december 2018. (zie “brandbrief” voor bedoelde fik). Maar voor/tot die tijd bracht ik haar 17 jaar lang ’s morgens koffie op bed en kookte ik met plezier de meest uiteenlopende maaltijden. Ik was haast het “tafeltje dekje” voor m’n poezel.

Maar na ziek, zieker, ziekst waren hoogstaande mondvermaakjes niet meer haalbaar voor mijn getergde ledematen. Net als op veel ander gebied moest ik lijdzaam toezien en afwachten op wat ter tafel kwam. Lekker hoor, daar niet van, maar spijtig dat ik dat zelf niet meer kan.

Na een upgrade van 6 weken in de Maartenskliniek ben ik nu een eigen therapeutisch weekprogramma aan het invullen en maakt “koken” daar ook deel van uit. Kijk, ik zal nooit meer beter worden! Jammer, maar vooruit er is mee te leven zolang ik niet dood ben. Verdere achteruitgang kan ik wel beperken door het onderhoudscontract wat ik met mezelf heb afgesloten.

Alles wat het niet of gebrekkig doet moet een paar keer per week gekieteld worden zodat het aangedane onderdeel weer weet wat er van verwacht wordt en de boel niet verder vastloopt.

Op zaterdagmiddag hebben we nu “koken met NAH” ingesteld. Een kookuurtje voor mijn hersenletsel en restverschijnselen. Omdat cognitief (geen idee wat het betekent) het nog redelijk goed zit bij mij boven, kan ik een maaltijd bedenken, boodschappen laten doen want ik mag met m’n Easyryder de supermarkt schappen niet omver knallen, en koken wat mijn pot vervolgens gaat schaften.

M’n lief wilt wel in de buurt zijn dan. Niet zozeer om de brandweer te bellen maar ik heb de akelige gewoonte om al in mijn fikken te snijden bij ’n kaasblokje.

Wie weet binnenkort opening: Taveerne “De Hersenpan”.