…intramuraal…

Nou ik ben echt wel een buitenmens hoor. Jarenlang zomer en winter, storm en regen en zelfs brandende zon met plezier getrotseerd om buiten te werken, hobbyen en sporten. 

Maar vooral vele uren per dag met de honden door de uiterwaarden te zwerven. Heerlijk. Bij regenweer ’n regenpak aan, als ik er op tijd bij was en anders mijn doorweekte lijf thuis even in de magnetron drogen.

Nu ik als ’n Wammes Waggel door het leven ga, is klein behuisd zijn wel handig alwaar ik me zonder stok nog redelijk veilig kan voortbewegen. Oh, ik flikker wel eens tegen ’n muur, maar die blijft wel staan en de eettafel weet al van te voren dat ik onderweg ben, dus die klampt zich vast aan het kleed.

Nee dat intramuraal schuifelen is in dit geval zeker een oplossing. Daar komt ook nog wel bij dat niemand het ziet, dus speelt schaamte voor mijn hampeldansen geen rol meer. En mijn lief is zo schattig dat ze mij niet eens ziet stuntelen.

Het moeilijkste is als de honden ook binnen zijn want die liggen geheid overal dwars over de vloer, op de plek waar ik er graag even door wil. Uit zelf-therapeutische overweging hoeven ze voor mij niet aan de kant. Ik stap er wel voorzichtig overheen.

Had je gedacht, net als ik met mijn verkeerde been over zo’n schatje heen wil stappen, staat die kutpoedel op en als ik dan niet snel aan een, niet gebruikte, spijker in de muur blijf hangen word ik levend ter aarde besteld.

Pfff, topsport hoor… maar wel een goede oefening.

Buiten is het wel anders. Daar moet ik of een wandelstok of een rolstoel gebruiken of, beter nog, heel berekenend mijn pasjes zetten om bv. bij een drol te komen. Daar zet ik dan een bloempot overheen tot de reinigingspoppetjes, de boel geruimd hebben.

Nog betere oplossing zou zijn, te blijven zitten. Want vrijwel alle honden vinden mij zo lief dat ze me, eveneens uit liefde, maar al te graag om-sodemieteren door zo hoog mogelijk tegen me aan te springen. Schatjes zijn het. Maar ik blijf graag actief en weet meestal de draken tijdig terug te duwen.

Al met al een hele toer om zo in beweging te blijven, maar rust roest, dus doe ik er alles aan mijn beperkingen te beperken. Vermoeiend dat dan weer wel, maar als ik niet ziek zou zijn was ik net zo’n druktemaker met dezelfde vermoeidheid tot gevolg.

…dus ook extramuraal…