…herinnering…
Mijn toekomst is nog te kort om het laven aan herinneringen niet te rechtvaardigen.
Daarin blijf ik toch mezelf tegenkomen als ’n soort aanvullende dagbesteding. Grof gezegd, heb ik als ’n rusteloos rondneukende zwerver van a naar b, van links naar rechts en zelfs van boven naar beneden, mijn leven geleefd op mijn manier.
Beleefd en gedaan zoals het is gegaan. 100 ambachten en 200 ongelukken. Ongeschoold en toch geleerd. Gelukzaligheid en pech wisselden elkaar in hoog tempo af. Van het ene moment op het andere, was ik een ander op een andere plaats en deed ik iets anders dan anders.
Als voortgestuwd van de ene relatie in de andere, van gepassioneerde liefdesaffaires tot lustgedreven vluchtheuvels vol vuur of slechts hitte, om het maar netjes te houden.
Wat ik had, hield ik tot ik er klaar mee was… Nee niet mee klaar was, maar iets anders ambieerde ook al wist ik nog niet wat. Ik liet alles achter me, nam niets mee en stortte me in het nieuwe en soms risicovolle onbekende.
Een ding bleef het zelfde: m’n passie, m’n gedrevenheid en mijn ik!
Het enige wat is overgebleven van vroeger is de herinnering er aan. Soms vol schaamte, niet zelden vol verdriet en gelardeerd met vertedering en ook wel trots.
In die letterlijk en figuurlijk dronken tijd kroop het een bij het ander in bed en dan is slapen niet het eerste waar je behoefte aan hebt of, waar je door de “natuur” (ahum) gedreven, aan begint. De wereld van toen schier vergeten, belt er 50 jaar later een op dat ik zijn vader zou zijn…
In mijn huidige toestand niet in staat tot een ontmoeting niets meer van gehoord. Ik treed niet in details maar het zou maar zo van ‘n heel dispuut kunnen zijn.
Zo was mijn wereld, zo was toen het leven in die wereld.
Mijn herbeleving, versterkt en gevoed door het terugvinden van mijn eenzijdige puppylove via sociale media. Daar starten met name de terugblik naar lang vervlogen tijden. Toen al veel gebeurd, als buitenbeen in gezin, school en kerk. Altijd veel gebeurd als landloper, als zwerver maar ook levensgenieter.
Nooit rust in mijn leven en nooit gladjes verlopen, wist ik niet altijd wat ik deed maar wel de manier waarop. Een stuk honkvaster doe ik nog steeds wat ik doe om te zijn wie ik ben.
…en… ik ben er nog…
Een “waar gebeurd verhaal”. Dat zijn vaak de boeken die ik uit de bibliotheek haal. Waarom? Omdat het “waar gebeurd is”. Gewoon lieve, goeie, interessante, foute, rijke, arme, dikke of dunne mensen hun verhaal vol belevenissen van zich af willen en kunnen schrijven en aan anderen willen laten weten hoe de wereld in elkaar zit. Dit slaat op jouw mooie en eerlijke verhaal, Jeroen. Uiteraard geen leuk verhaal, maar wel zoals het met jouw leven gegaan is. En je bent er nog steeds, ja, een leven vol tegenslag, verdriet, ongeluk en soms ook gelukkige momenten achter je latend.
Ik kan me zoveel nog goed herinneren uit jouw jeugd. Ik was je grote zus die heel veel om je gaf en veel met je doormaakte. Gelukkig hebben wij nu een hele fijne en liefdevolle band samen. Daar ben ik heel blij mee!! Ik ben apetrots op je wat jij allemaal gepresteerd hebt, samen met Margot. Ik hou van je en hoop je snel weer even te kunnen knuffelen.
Tja🥴 lieve Ellen 💝 … nou ja 🤗 dank voor je warme reactie 🙏 Doet me echt goed.
Mooi en eerlijk levensverhaal, geschreven zoals jij bent,zoals ik je ken.Je verleden uitwissen gaat niet ,maar de eerlijke,heerlijke herinneringen blijven. Helemaal met zo’n grote zus die weet wat je hebt meegemaakt en mee deelt in deze levensstijl die jij hebt bewandeld.
Iedereen heeft zijn eigen verhaal en die van jou lees ik graag omdat je indruk op mij hebt gemaakt, zoals jij alles beschrijft. Je hebt gelukkig ook nog een leven voor je ,wat niet altijd gemakkelijk meer is,maar samen met je grote liefde Margot gaat dat deel je ook nog lukken en vergeet de liefde voor je viervoeters niet,die jou ook door alles heen slepen. Lieve Jeroen ik hoop nog heel lang van jou en je schrijfsels te kunnen genieten. Een dikke knuffel en kus 💋💖 van een bekende onbekende. 🙋♀️💐🥰
Lieve Gerry, ’n verhaal ontstaat bij mij vaak uit ’n kleine trigger…. Kan echt van alles zijn. Ik schrijf het vaak ’s nachts in enkele minuten op. De volgende dag kijk ik het na en laat ik het rijpen. Dan post ik het maar ben er zelf altijd zo onzeker over dat ik het nog tientallen malen terug moet lezen. Vaak komen er dan al reacties op binnen en juist die vind ik indrukwekkend en geven pas de werkelijke waarde van een schrijfsel weer.
Ook de reacties lees ik talloze malen en ze doen me steeds weer goed…. Dankjewel😍