…herinnering…

Mijn toekomst is nog te kort om het laven aan herinneringen niet te rechtvaardigen.

Daarin blijf ik toch mezelf tegenkomen als ’n soort aanvullende dagbesteding. Grof gezegd, heb ik als ’n rusteloos rondneukende zwerver van a naar b, van links naar rechts en zelfs van boven naar beneden, mijn leven geleefd op mijn manier.

Beleefd en gedaan zoals het is gegaan. 100 ambachten en 200 ongelukken. Ongeschoold en toch geleerd. Gelukzaligheid en pech wisselden elkaar in hoog tempo af. Van het ene moment op het andere, was ik een ander op een andere plaats en deed ik iets anders dan anders.

Als voortgestuwd van de ene relatie in de andere, van gepassioneerde liefdesaffaires tot lustgedreven vluchtheuvels vol vuur of slechts hitte, om het maar netjes te houden.

Wat ik had, hield ik tot ik er klaar mee was… Nee niet mee klaar was, maar iets anders ambieerde ook al wist ik nog niet wat. Ik liet alles achter me, nam niets mee en stortte me in het nieuwe en soms risicovolle onbekende.

Een ding bleef het zelfde: m’n passie, m’n gedrevenheid en mijn ik!

Het enige wat is overgebleven van vroeger is de herinnering er aan. Soms vol schaamte, niet zelden vol verdriet en gelardeerd met vertedering en ook wel trots.

In die letterlijk en figuurlijk dronken tijd kroop het een bij het ander in bed en dan is slapen niet het eerste waar je behoefte aan hebt of, waar je door de “natuur” (ahum) gedreven, aan begint. De wereld van toen schier vergeten, belt er 50 jaar later een op dat ik zijn vader zou zijn…

In mijn huidige toestand niet in staat tot een ontmoeting niets meer van gehoord. Ik treed niet in details maar het zou maar zo van ‘n heel dispuut kunnen zijn.

Zo was mijn wereld, zo was toen het leven in die wereld.

Mijn herbeleving, versterkt en gevoed door het terugvinden van mijn eenzijdige puppylove via sociale media. Daar starten met name de terugblik naar lang vervlogen tijden. Toen al veel gebeurd, als buitenbeen in gezin, school en kerk. Altijd veel gebeurd als landloper, als zwerver maar ook levensgenieter.

Nooit rust in mijn leven en nooit gladjes verlopen, wist ik niet altijd wat ik deed maar wel de manier waarop. Een stuk honkvaster doe ik nog steeds wat ik doe om te zijn wie ik ben.

…en… ik ben er nog…