…au moe…

Als je niet tegen zielige verhalen kan, ga maar de Donald Duck of Story lezen, want dit wordt me toch ‘n partijtje mineur… pffff. 

De ziekte waar ik de afgelopen jaren zo regelmatig wat last van had heet: CVA! (Google maar ff) Dat is iets in je hersens waar je NAH (Google maar ff) bij oploopt. Behalve algehele ongesteldheid kun je daarna soms niet meer rechtop zitten, niet meer met goed fatsoen lopen, gezellig praten, diverse vreterij wegslikken of ‘n arm en handknutsel maken. Er zijn nog wel meer restverschijnselen (Google maar ff) www staat er te vol mee.

Nou is dat; “wat last van had”, wel een understatement hoor want ik ben gewoon harstikke doodziek, aangedaan en in de vernieling. Verrassend genoeg is mijn cognitieve zooitje in de buurt van m’n aangedane hersens voor zover ik dat zelf kan zeggen, aardig intact gebleven. Dus denken, weten en zielig doen kan ik nog als de beste.

Soms is het voordeel van ziek zijn dat je er beter van kunt worden, maar behept zijn met een of meerdere van mijn afkortingen gaat je nog opbreken hoor. Algemeen is het proces om beter te worden therapie te noemen, al heb je die in tientallen soorten en kwaliteiten.

Hele volksstammen met vaak lieve, aardige en soms zelfs mooie poppetjes doen de meest uiteenlopende beterschapsdansjes en als je die zelf maar genoeg blijft herhalen ben je na afloop vast wel vooruit gegaan. Er zijn ook Dracula’s bij die meer voor de hypotheek op pad zijn dan voor jouw welzijn, maar die heb je snel genoeg door en kun je digitaal schandpalen.

Gedurende de vier lang vervlogen jaargetijden dat ik me aangedaan door de wereld begeef heb ik al heel wat medische matroesjka’s meegemaakt. De meesten deden hun best al kon ik maar niet begrijpen dat er niet serieus geluisterd werd naar mijn klachten over pijn en moeheid: Au Moe dus! Dag en nacht heb ik pijn, dag en nacht ben ik moe waarbij het niet uitmaakt of ik op bed sta of voor de computer lig.

Handpijn, velpijn, beenpijn, spierpijn, botpijn, oogpijn, marsepein, keelpijn, voetpijn, rugpijn, geen pijn op de borstpijn, nekpijn en wel buikpijn. Om maar een paar pijnpuntjes te noemen uit die pijnhoop.

Tijdens een wanhoops-momentje met onze coach en mijn lief, kwam mijn ongein nog maar eens ter tafel. En zo tussen neus en lippen door zei een stemmetje in mijn oor dat ik het ontbreken van pijnhulp en moeheidsoplossingen toch wel even ’n decennium of 10 aan mijzelf te wijten heb.

Bij diverse keuringen, onderzoeken en testen of er nog iets van mijn wrakstukken te maken valt wordt steevast en bij herhaling gevraagd of ik pijn heb of moe ben. Vooropgesteld heb ik me vanaf het eerste zwaailicht en doktertje spelen helemaal kapot geergerd aan enerzijds mensen die alsmaar liepen te zeuren en zeveren dat ze te moe waren en anderzijds vertelden iets niet meer te kunnen en er van alles pijn deed.

Hou toch je kop dacht ik dan, wees blij dat er iets aan je geknutseld wordt. Maar er is mij iets duidelijk gemaakt…. Bij elke therapeutische sessie en onderzoek kwam ik vanuit een soort stoere mannen grootheid altijd met de mededeling dat ik niet moe was, geen pijn had en nog lekker door wilde gaan. Moe, pijn en dingen erg vinden daar had ik het niet over terwijl ik er in stilte zowat aan onderdoor ging.

En daarom heb ik nu al die jaren pijn in m’n flikker gehad zonder dat er nou eens serieus naar gekeken wordt. Eigen schuld dus. Nu door factoren van buiten af er veel meer stress is slaat de pijn nog heviger toe en daar heb ik zo vreselijk de balen van dat we nu pijnpolie’s en andere wonderbaarlijke genezers gaan raadplegen.

Laten we hopen dat ik spoedig niet meer hoef op te treden in het programma:

“Waar is de paracaetamol”.