klussen column
Nu ik weer dagelijks bij huis “loop”, is het heerlijk dat ik binnen ons bedrijf met honden uitlaatservice weer een betekenisvolle bijdrage kan leveren.
Honden eten geven, toezicht op het blafcircus en het nodige aan, netjes gezegd, rommel achter hun kontjes opruimen.
Urenlang met de roedels mee wandelen door uiterwaarden, bos en hei zoals vóór mijn geestelijke cadeautje, staat de vernielde motoriek van mijn eigen pootjes niet meer toe. Het is dus fijn dat er nog wat anders voor me is weggelegd. Hondjes blij, ik blij en vrouwtje eigenlijk ook wel.
Net als altijd al, zijn er ook nu van die momenten waarop zich een indrukwekkend technisch probleem openbaart en waar ik in het buitenhok een plan van aanpak voor wil maken. Zoals bvb: ’n schroef ergens los, spring-hekje kapot, gat in schutting en noem zo maar op.
Tja en dan kom ik geestelijk diep in de problemen. Immers als geboren knutselaar en doe-het-vooral-zelver van weleer, heb ik ’n beperking waarbij ik dergelijk vakwerk niet meer kan. Ten eerste heb ik mijn complete werkplaatsinrichting weggegeven aan een goed doel en bovendien is een zaag vasthouden op zich al een circusact.
Grommend en tranen drogend bespreek ik met mijn lief welk stukje PGB we hiervoor kunnen vrijmaken en, na een kosten baten analyse kan er ’n Klussenier worden ingepland.
…eigenwijs…
De dag van uitvoering begint goed, maar al snel openbaart zich het vervelende verschijnsel dat beide knutselaars eigenwijzer proberen te blijven dan de ander. Patstelling of uitstel van de klus kan alleen worden voorkomen als ik afhaak… Buiksprekend en nog licht na kwijlend (mond scheef) geef ik maar toe.
Als ik op dat moment ook nog gezegend wordt door een vette lebber van “Boris” in m’n snufferd dan ach… komt het alsnog goed met m’n hum.
Een dag van dit soort energieke bezigheden wreekt zich, als ik niet tijdig toe geef aan sterke vermoeidheid. Dus laat ik me in mijn rust-hok omarmen door ’n dampende elektrische deken en kom ik tot beperkte rust… Beperkt? Jazeker want, mezelf tot rust dwingend beginnen de zaadjes voor mijn volgende superblog alweer te ontkiemen…
Dus wat is rust…
Hoi Jeroen ben ik weer. Ik draaide in mijn versie 1 mijn hand niet om om van een schoenendoos vol bonnetjes een keurige file map te maken en al deze gegevens in de computer te stoppen. Ik dacht natuurlijk dat kan ik nu ook nog wel , vond het altijd maar simpel werk. Wat blijkt nu, die schoenendoos kan ik niet vinden in de chaos die een ander op, ooit MIJN buro, heeft achtergelaten na een paniek aanval en hulp van anderen heb ik hem dan eindelijk , maar wat moet ik ook al weer met die ontstellende chaos van een ander in een schoenendoos? Voor mij zit het werk er op en ga mijn rust pakken. Jouw verhaal was dus heel herkenbaar voor mij .ik zit nu in mijn 3de jaar van NA(H) op 8 maart “vierde” ik
voor de 2de x mijn overleving met donuts, de cirkel van een jaar was weer rond .
Meeri dank voor deze reactie en je ervaringsverslag💐 Je kunt maar iets vieren op internationale Vrouwendag zeg… Dapper van je!