Fysio column
Als je wat mankeert aan de leden van je lijf kom je naast huisartsen of erger, op enig moment terecht bij andere, paramedische, poppetjes. Die, hoewel ze geen chirurg zijn, toch opereren.
Maar dan onder groepsnamen als ergo, logo, psycho en fysio… En voor met name die laatste groep moet je oppassen.
Eenmaal aangemeld bij zo’n discipline ben je al vrij snel aan de beurt. Ik bedoel niet dat je niet lang hoeft te wachten, maar voor je het weet wordt je al gevierendeeld…
Echt hoor, welke klotestreken je spiertjes en botjes ook hebben uitgehaald, ‘n fysiotherapeut duwt ze altijd weer tegen de draad in terug tot er geluid uit je komt.
Maar dat is niet Louter en alleen om je pijn te doen hoor. Daarbij gaat het ook om te oefenen wat je op dat moment niet kan en toch maar weer moet kunnen…
En die paradingessen hebben dat niet ff bij ‘n schriftelijk LOI tje geleerd hoor, dat is best nog opleidinkie. Maar ja dat mag dan ook wel als je ziet hoe rijk die er van worden, tenminste dat lijkt me zo…
Bijzonder vind ik wel dat ze, behalve hun praktische en direct voelbare aanpak, je ook nog eens aanvullend bedreigen met een hoeveelheid theoretische medicinale wetenschap.
Tering zeg, per gemarteld onderdeel benoemen ze je hele hebben en houden tot op het leesteken nauwkeurig met de uit het latijn afkomstige benamingen. Wauw, na ‘n kwaal of twee drie kun je compleet afstuderen op wat je hebt meegekregen… En zit allemaal bij de prijs in.
…betasten…
Maar nou even wat genuanceerder…
De allereerste kennismaking met fysio voor mijn CVA was nog in het ziekenhuis. Een man kwam daar mijn hand en vingers bekijken en betasten…. oeps… nee nee dit gaat goed.
Hij pakte mijn hand, boog mijn vingers zachtjes op alle gewrichtjes heen en weer, zei niets en nam weer afscheid. Bij herhaling ging dat zo en ik begreep er geen ruk van. Wat heeft dit gepoezel nou voor zin dacht ik….
Totdat ik merkte en begreep dat dit softe gefriemel de absolute basis was om vinger voor vinger weer enige handfunctie terug te krijgen…. wauw…
Dit soort gedoe ging ook gelden voor lopen, zitten, staan, kopje optillen en wat al niet meer.
Mijn compleet verlamde linkerzijde werd op deze manier milimeter voor milimeter terug gebracht naar enige bruikbaarheid….
Het diepe respect en het intense gevoel wat die vakmensen voor een wrak als ik ten toon spreidde was fenomenaal… Ik kon het soms niet geloven, ik wantrouwde het bijna…
Eenmaal thuis uit het clubgebouw der paramedici werd mijn behandeling eerstelijns voortgezet, door de jongen waar vroeger, de sexy meidengroep “ Sweet Sixteen “ een liedje over zong (1960).
Opnieuw was ik verbaasd… nee ik stond wederom perplex, door de manier waarop ook deze knul, niet alleen zijn vak verstond, maar ook nog eens ‘n complete act van zijn werk wist te maken….
Diep nederig, maar enorm dankbaar voor de behandeling waarop ik mijn nieuwe toekomst volwaardiger kan invullen, verschijn ik twee keer per week maar al te graag op zijn “pijnbank”…..
Jammer dat ik geen namen mag noemen, maar een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg…..
…nogmaals, respect…
