Categorie: Jeroen Hilhorst

Was het maar ‘n schrijffout… want met die zand strooiende gnoom was ik doorgaans dikke maatjes, ook sinds mijn ineenstorting. 

Er zijn verschillende skinny “diëtennooitiets” langs gekomen om mij door ‘n ringetje te halen… Zonder resultaat helaas. 

Krantenkoppen, (nep)nieuwsfeiten, sociale media kots en sappige TV blubber, bepalen de sfeer en zelfs geestelijke gezondheid van hun gehoor. De wereld is ziek en vreselijk de weg kwijt zo is mijn persoonlijke overtuiging.

Nou ja, ’n ervaringsdeskundigheidsvoorstelling wel te verstaan! Waarbij je je moet voorstellen dat ik ’n soort voorstelling geef bij een neurotische opleiding voor zorgelijke instromers.  

Als kind was ik, buiten mijn eigen “projecten”, vaak te vinden bij grote graaf en (woning)bouwwerken… voor spijkers en schroeven zoeken kreeg ik dan ’n kwartje van de bouwvakkers. 

Je moet vreselijk op je tellen passen in de huidige wereld want voor je het weet wordt je fors gepiepeld en/of genaaid door bedrijven, organisaties en/of maatschappijen. 

Het is alom bekend dat m’n leven wel ietsiepietsie is veranderd door die reeks van zuurstofarme hersenspinsels. 

Van internet geplukt: Dagbesteding is een plek bij een zorgaanbieder waar u overdag kunt zijn. 

Je hebt wat nodig hoor als je samen met je eigen wereld in elkaar stort door vreselijke ziekte in lijf, leden of in je hersenpan.

Dan denk je natuurlijk gelijk aan die typisch Nederlandse film met o.a. de geheime brief van Mees voor vriend Tim; 

… is de al snel gehoorde kreet tijdens een baby- of puppyshower. En als zo’n wezentje toevallig een scheet laat, zijn in de showroom de infantiele reacties op die stinkende prestatie, niet van de lucht.

Vreemd hoor, nou hebben we in ons nieuwe huis eindelijk een echte keukentafel en dan zijn er geen keukentafelgesprekken meer… 

Oprecht applaus is op z’n plaats voor onze hooggeleerde waterhoofden, dijkgraven en rivierintellectuelen, want ja het is weer zo ver…

De wanhoop nabij sta ik versteld dat je me verrot staat te schelden, waar bovendien ook nog anderen bij zitten. Je kijkt me niet eens meer aan terwijl je een blik verwijten en tekortkomingen over me heen giet. 

… is eigenlijk een soort dagbesteding voor lichamelijk en geestelijk gekwetsten waaronder ook revaliderende en/of bejaarde wrakken zoals ik. Ben je gezond dan heet dat gewoon werken of hobbyen. 

Er bestaan wel sappige gedichten over dit thema maar de werkelijkheid kan veel aangrijpender zijn, zonder mooie woorden… 

Je kunt maar vol zitten met en zelfs overlopen van gebeurtenissen en emoties die je geluk bedreigen of zelfs het leven suur 🙂 maken. 

Opgerakelde herinneringen door de “foto’s van vroeger pagina” op Facebook… 

Ja de zoveelste keer dat ik zeik over water maar met m’n door CVA aangedane hersens en ongeschoold niveau ben ik nou eenmaal beperkt van geest, Dus ik hoop dat je het mij niet euvel duidt. 

Het gaat om een persoonlijke en bizarre periode, zo midden jaren zeventig… Ze mogen van mij, en waren ook zowat, uitgegumd, maar ze maken nou eenmaal deel uit van mijn leven dus ze bestaan.