…beeldblogs…
Korte verhalen nav. foto’s of berichten die me raken:
Louby en haar vriendin Waal…
De hond op de foto ken ik maar al te goed, dat is Louby. Die lieverd staat gefascineerd naar het hoge water te kijken, en over haar vriendin Waal, na te denken, dat zie je zo!
Het is dan ook niet niks wat daar aan enorme hoeveelheden levensvocht, zomaar gratis uit de wolken is geflikkerd… En wij mensen maar klagen over rotweer dat het hele leven in de war stuurt.
Kleren worden nat, vlekken op de schoenen, coupe suikerspin naar de kloten, koude rillingen op je vel, hond stinkt en vieze vloer in de hut… Ik overweeg nog ‘n smoelenboek te maken van kromgetrokken gezichten die in de regen lopen. Echt waar, die tonen ‘n mimiek waar ‘n aardappel nog van schrikt.
Het is natuurlijk best wel bedreigend hoor, als onze rivieren zichzelf fors te buiten gaan aan die massale nattigheid. Maar er gebeurd ook iets bij mij in dit soort situaties, want water en ik zijn als water en vuur. Of liever gezegd; waterwijsneuzen en ik zijn als water en vuur.
Er komt altijd een soort van algehele waterwoede over me heen, als water weer eens de krant haalt.
Nu ik de afgelopen maanden straffeloos mijn tuintje kon sproeien omdat er toch steeds weer regen valt, heb ik ook maar gelijk 50 emmers neergezet, om extra hemels vocht op te vangen, voor tijden van schaarste. Dat is dus waterdiefstal. Officieel mag dat niet want hemelwater moet altijd onmiddellijk in de zee worden gesodemieterd. Dat vinden onze hooggeleerde waterhoofden nou eenmaal.
Onder leiding van opperwaterhoofden Willem en Alexander van Oranje, jagen ze met enorme gemalen het water naar zee, waar het thuis hoort. Daar hebben ze lang voor gestudeerd. Dat er direct na die watersnoden, gevaarlijke huis en dijken slopende droogte ontstaat, valt buiten dat soort opleidingen. Dus, je raadt het al: dan is er enorme droogte en geldt er ‘n drink en sproeiverbod, met zware BOA boetes bij overtreding.
Waarom toch, komt niemand op het idee om al dat “bah wat ‘n rotweer water” duurzaam op te vangen? Of hebben ze de kosten er nog niet uit van “water naar de zee pompinstallaties”?
Ja ik blijf er boos over door zeiken hoor, want hoewel het water me regelmatig tot aan de lippen staat, droog ik heel snel weer uit, als dijken en wegen niet meer buiten hun oevers treden.
… ach die Louby, als de stroming niet te hard is, gaat ze vast ‘n stukje in haar vriendin rondzwemmen…
…knutselen…
Niet alleen een teringzooi daar in die woonkamer…. maar er nog lekker bij gaan liggen ook. Dagen eerder zag ik al een foto met weer iets anders “buitengewoons”… in dezelfde ruimte. Ik heb daar een ongevraagde mening over: want, ik werd er vreselijk door geraakt.
Nou wil het feit dat ik mijn leven lang (vanaf baby al), op gelijksoortige manier bezig ben geweest, mijzelf te vermaken, met god weet wat voor bende. Echt hoor, het kon niet gek genoeg, en als ik maar ergens veel van had maakte ik de mooiste dingen, had ik weinig, dan nog. In m’n uppie, want vriendjes had ik amper, ik was zo’n raar jongetje.
Op de foto dus een omgekieperde big bag met Lego en aanverwante artikelen, op ’n handige verhuisdeken want op enig moment moet de zooi toch weer terug naar die grote draagtas. Die gast die daar ligt, is in zichzelf, met zichzelf en voor zichzelf een fantastisch bouwwerk aan het knutselen. Zijn fantasie weet ik niet, maar ik kan er alles bij bedenken. Gelukkig hoef ik niet te vragen wat ie maakt, als ie het al weet, maar ik geniet ongekend en ben zelfs aangedaan door wat ie aan het doen is.
Zo ook dus, al bij een eerdere foto waar duidelijk te zien was dat ie een honden-uitlaatveld aan het omheinen was met verhuisdozen… Tijdens de bouw ligt er al een hond te wachten op het toekomstige feest. Het maakt in het geheel geen reet uit of dit nou een echte hond is of een pluche. Nou is die “Bob de bouwer”, laten we zeggen “anders”… Anders dan wat, kan ik niet zeggen maar hij is wel “anders”.
Hij heeft ’n moeder (tja wie niet), want wie moet er anders voor hem zorgen? Maar die moeder denkt ook anders. Dat wil zeggen: ze denkt en doet als haar zoon op de foto. Hij leeft in zijn compleet eigen wereld en mam heeft er de sleutel van… Die sleutel past o.a. op “knutselen met haar grote kind”. Meerdere malen per maand verzinnen ze ’n knutselsessie en hup daar gaat ie weer. Kunst en passie hoeft geen naam te hebben, om het fantastisch en boeiend te maken… En dat doet die knul in optima forma…
Gesteund, of eigenlijk gelaten door zijn moeder, is ie gefascineerd bezig met het maken van, wat ie maakt… Geef het ’n naam, soms heeft het een naam, maar altijd is het; zijn project!
Wauw, dat ontroerd me, ik word er stil van…
Geplaatst met toestemming van de betrokkenen.
…pfff, gaan we weer…
Zelf ben ik met mijn ziekte natuurlijk de zieligste die er bestaat…
Nou schrijf ik lekker van me af, sinds ik geestelijk gestoord ben, en dat helpt me behoorlijk met verwerking en snappen dat er iets met me is. Ik noem het blogjes maar het zijn natuurlijk gewoon treurverhalen. Me daarin wentelen heeft wel iets, en kan ik ook nog eens lachen om mezelf…
Vandaag dacht ik ineens: “pfff daar gaan we weer”. Aanleiding was een berichtje op Facebook, met ‘n landkaart nabij een ziekenhuis, met ‘n pijltje naar de hoofdingang en als titel: “pfff daar gaan we weer”… Iemand moest daar zijn… Ook niet gek natuurlijk, gezien de tot 3 hoog opgestapelde patiënten.
Met ook nog de naam van de persoon die dat wereldkundig maakt, dringt het dieper tot me door dat zich ook hier, bij dit soort berichten, feitelijk een drama afspeelt… En niet alleen de geboorte van ‘n gezellige babywolk.
Weliswaar niet met toeters en blauwe bellen, maar evengoed is hier een mens aangedaan door ‘n VKZ*, die het leven een totaal andere invulling geeft dan beoogt… Oftewel, voor een groot deel drastisch verkloot, wat er ook de oorzaak van moge zijn.
Ook hier kun je met het hoogwaardige argument komen; “nou ja je leeft tenminste nog”, maar daar raakt de betrokkene natuurlijk ook alleen maar van aan de dunne… Ja toch? Die loopt daar ziek te wezen, hospitaal in en uit te kruipen, pijn en verdriet te hebben en zich zorgen te maken over wat nog komen gaat, en vooral hoe lang nog. Dus tja, dat “je leeft tenminste nog”…???
Zo zie je maar: een ogenschijnlijk simpel berichtje en op de sociale media, waar je snel overheen kijkt, betekent maar zo heel wat meer…
…nee, dan liever ’n Sanadomekaartje…
(dan wordt iedereen jaloers)
* Vreselijke Kutziekte.
“Antirail”
Vroeger deden we altijd treintje spelen in de kamer, 6 blagen, 6 stoelen, dus tof treintje… We sloegen elkaar wel zowat de hersens in, om wie de machinist mocht zijn, maar dan vertrokken we toch.
Waar we woonden, hoorde je vooral ‘s nachts, in de verte, het gebonk van treinwielen op de rails, toen zaten daar nog kieren tussen…
Opgegroeid, heb ik mijn rijbewijs bewust en uit verdriet laten verlopen, nadat een vriendin verongelukte… Daarna heb ik de wereld doorkruist met treinen.
Dat was al lang geen spelen meer, maar stressen om tijdig van de ene in de andere trein te springen. Zo ook eenmaal binnen, was van spelen geen sprake, als ik me ‘n haring in ‘n ton voelde en me kapot ergerde aan, kutlui met ‘n kutwalkman en keiharde kutmuziek, die boven het hengsten van kantoorpikken op laptops uitkwamen.
Toch maar weer rijbewijs gehaald. want treinen slaan nooit rechts af, en tweede straat links.
Weinig meer over treinen nagedacht feitelijk. Totdat ‘n toevallig social media “vriendinnetje” zich af en toe, op pakkende wijze liet ontvallen dat ze niet alleen ook honden had, maar ook vreselijke ziektes, waaronder, net als ik, een paar heerlijke CVA’tjes en iets vervelends “van onderen”, waar ik de medicinale naam niet van kan onthouden, maar wat eveneens ook ‘n VKZ (vreselijke kutziekte) is.
Ziek zijn is waardeloos natuurlijk, maar wat ik vooral zo boeiend vind:
…ze is treinmachinist…
Wauw, wat haar foto’s, me toch maar doen zeg…
>Klik hier voor schrijfsels in opdracht<
“Burger King”
Zie ik op facebook ‘n ouwe knakker met ‘n jonge gast en ja hoor ‘n kroontje op de kop van zo’n vreetschuur…. Ach iedereen doet wel eens iets baldadigs, maar omdat pontificaal op fb te plaatsen daar kun je nog eens aan twijfelen. Toch werd ik geraakt door die foto en zeker ook door de woordjes die er bij stonden: “ mijn beste maatjes”
Tja, lekker duidelijk, daar kan ik weinig mee… Maar de foto hield me bezig… want wie zijn die maatjes en van wie….?
Welnu,
Ooit in mijn zeer jonge jaren woonde ik als ‘n soort Ciske de rat in ‘n gehucht… Daar woonde ook een “zij”. Zij was op de dag af precies een jaar jonger dus we waren gelijk jarig…
Toen keek ik hoog tegen haar op want ik was ‘n jongetje dat het bijna altijd maar zelf uit zocht, het slecht deed op school en in het gezin, en eigenlijk geen vrienden had. Wel gingen we met veel kinderen uit die buurt gezamenlijk zwemmen, hele zomers lang.
Ook met haar en ik vond haar mooi, zwembad bloot, leuk, lief en wijs… Dus… althans enkelzijdig en in het geheim werd ze mijn “puppy love…”. Verstikkend fantaserend en in de knoop met mijn gevoel ging ik dan nog maar wat meer brutale bravoure dingetjes doen. Dat hielp wel wat, want dan zat ik vaak in de problemen zodat ik van haar “geen last” had.
Mijn bizar gevarieerde leven geleefd, ontdekte ik haar met ‘n positieve schok recentelijk op Facebook… Wauw, daar ineens na zo’n 65 jaar was ze er weer…. Nee ik hoef niks met haar, nee ik kan niet eens meer met haar. Maar wat ik ook post op die openbare kwekplek… het eerst kijk ik of zij gereageerd heeft… Dan is het goed, dat doet me heel goed. Nou en wat betreft die foto…. Ik heb het haar gevraagd: daarop staat haar zoon samen met zijn vader, haar inmiddels overleden partner…
…ook nu weer blijkt: ‘n foto vertelt altijd heel veel meer dan er op te zien is…
Gepubliceerd met toestemming van betrokkenen.
“Oortjeslepel”
Met eigenlijk een soort schok, zag ik onder andere bijgaande foto waar ‘n, mij aan het hart liggend, stel zich recentelijk te buiten was gegaan aan de schitterende natuur van de Soester Duinen.
Als groot maar arm gezin, gingen we vroeger, in de zomer, daar meerdere keren per maand spelen, diepe kuilen graven, bomen klimmen en picknicken.
Feestdagen waren het, als we er vanuit Soesterberg heen togen, en na het parkeren van onze fietsen, tussen de dennenbomen door, omhoog klauterden tot we bij de enorme zandvlakte kwamen. Daar installeerden we ons op kleedjes en vierden we de dag.
In mijn jongetjes handigheid, pikte ik op een keer een grote aardappellepel, waaraan twee oortjes zaten, om daar “veel makkelijker” diepe kuilen mee te graven, want de twee schepjes werden altijd ingepikt door de anderen…
Trauma, want binnen ‘n half uur was ik die lepel kwijt, om hem nooit meer terug te vinden.
Mijn dag was verpest en niemand wist waarom. Nooit iets er over gezegd, ook niet als ik thuis mijn moeder hoorde zeggen dat ze die oortjes-lepel nergens kon vinden…
Dat hele stuk jeugd komt nu terug, wauw…
…wat bijzonder…
N.B. Oortjeslepel op de foto blijkt in het bezit van de mensen over wiens foto de beeldblog gaat… Wauw!
Mokkel?
Weet je, ik vind honden geweldig. Ik kan ook bijna alles met bijna alle honden, gewoon van nature. Nooit geweten, maar wel gebleken.
Volop genieten van onze eigen 3 honden en ‘n stapel gasthonden van onze uitlaatservice, is dat een waanzinnige dagbesteding voor ‘n zielig, door CVA getroffen, oudje.
En dan quasi onopvallend schuift mijn lief en mantelschatje, mij een foto langs m’n snufferd van ‘n maf soort hondje dat graag uit een asiel wil en bij mensen wonen…
Maar ik vind 3 eigen honden meer dan genoeg…
Om kort te gaan en op de foto: Mokkel, een clownesk mormel en ons 4e feestbeest.
“Voelfeestdag”
De verrimpelde handjes beginnen met een warming up, waarbij de eerste stampertjes zowat de moord stikken en zichzelf nipt uit de wurggreep redden.
Hee Piet, “doe is ‘n bietje voorzichtig”… Weet Piet veel.
Dan groep twee die met alle voorzichtigheid aan het “Nijn friemelen” begint…
“ Vin de dah leuk Mien” (Ja, er is begeleiding bij uit de streek.)
Oh ja zegt Mien en masseert met overgave de losse haartjes uit het beest, terwijl ze zegt vroeger ook een parkiet te hebben gehad. Je ziet, voelt en weet gewoon dat het de respectabele oudjes eigenlijk heel goed doet. Ze weten zelf niet meer wat ze “niet goed” doen… nou én?
Wat raakt me dat toch steeds weer diep in mijn hart als ik dergelijke activiteiten zie, inclusief de liefdevolle begeleiding, der, ster…
“met jou is alles fijn”
Doorgaans ben ik niet zo gevoelig hoor, maar vandaag werd ik gepakt door die twee meiden op de foto… Nee joh, zo bedoel ik het niet!
Ik zag die foto ergens voorbij komen en die raakte me. En dan nog niet eens de foto zelf. De wereld loopt immers over van mooie meiden, en foto’s van de levende natuur (die bomen) Nee het bijbehorende tekstje greep me aan.
Dat komt wel vaker voor merk ik. Zomaar ineens getroffen door ‘n paar geschreven of gesproken woordjes, die ik ‘n poosje bewaar in het “wauw kastje”.
De dames zijn vast blij met elkaar tijdens ‘n boswandeling anders maak je niet zo’n lachselfie, toch?
Maar die tekst:
“Met jou is alles fijn”
WAUW
Het zal je maar gezegd worden, al is niet duidelijk wie het tegen wie zegt.
“Ons Belang”
Gezellig hoor, mooi weer en nog niet door Corona gemuilkorfd. Vast ‘n paar generatietjes bijeen op het terras bij mooie Pinksterdag…
Ik ken die lui niet, nooit ontmoet. Maar door de toevallige ontdekking op Facebook van de puppy love uit mijn jonge jongetjes jaren, weet ik wel wie het zijn… De oude man links is haar oudste (nog levende) broer(die ik me niet echt meer herinner) de jonge god in het midden zijn zoon en het kereltje, dat bezig is zijn koekje in de warme chocomel te plempen is hun (klein)zoon…
Ach leuk, zo’n dagje weg, maar met zo’n schattig kereltje erbij zie je natuurlijk weinig van de omgeving, omdat je klaar moet staan om in te grijpen als het blaagje een frats dreigt uit te halen… Je ziet al aan papa’s hand ( en gezichtsuitdrukking) dat dit staat te gebeuren.
Maar goed, het gaat me meer om het feit dat ik na 978 jaar het buurmeisje van toen, weer ontdekte. Mijn jonge jaren traden weer op in theater “Het Sentiment”.
Hoewel het een stille maar vooral eenzijdige liefde was, doet het me meer dan goed enig contact met haar te hebben. Zo ook haar beelden en berichten uit de historie te herbeleven.
66 jaar later ongeveer… maar ik heb altijd onthouden wanneer ze jarig is, op de zelfde dag namelijk. We leefden, in een kleine nederzetting (“Ons Belang”) tussen Amersfoort en Soesterberg, geheel ons eigen leven. Voor mij voelde het wat eenzaam, ondanks alle kinderdrukte, gezamenlijk spelen en zwemmen, omdat ik zo heel erg leefde op mijn manier, met vooral mijn eigen ding en denk.
Zwarte schaap van het gezin, buitenbeentje van de buurt en een rat in de ogen van velen.
Ik was zo ik was, het is gegaan zo het ging en ik ben nog steeds wat buitenbenig, maar zeker niet ongelukkig.
Nu in de herfst van mijn leven lenteachtige taferelen uit mijn jeugd, mij zo goed doen, leef ik lekker in het “toen en nu”.
“O jee, daar heb je Lady”
(ik kan het ook niet helpen. Zo heet dat prulletje nou eenmaal) Eerst dacht ik; ja hoor, daar heb je dan weer zo’n foto van ‘n “lief” (althans dat hoop ik) vierpotertje…
Nou hebben wij natuurlijk wel iets met honden, dus zo’n wit bolletje op ‘n gazon moeten we haast wel leuk vinden… Vol trots plaatst iemand dan die foto en denk ik: sjonge jonge wat ‘n schatje toch weer… En vooral op zo’n plaatje is het toch al snel ‘n plaatje he…. Maar bij nader inzien blijkt het eigenlijk helemaal niet te gaan om ‘n hondje… Tenminste, in zekere zin niet…
Want;
Er was een verklarende tekst bij de foto. En nou juist de inhoud van dat schrijfsel in combinatie met de foto, deed mij smelten. Ik werd getroffen door de werkelijke betekenis van dat bericht. Het draakje op de foto is namelijk van wol of zoiets… Het is ‘n gehaakte repro van ‘n echt beest. En de “haakster” van deze Maltezer plaatste vol trots haar werkstuk en achterliggende informatie.
Petra Kroes, 2x zwaar getroffen door CVA, o.a. concentratie problemen en slechte ogen tot gevolg… Wat denk je? Niet zeuren en zielig doen maar volhouden… en zie hier het resultaat!
Vol trots door Petra geplaatst, met trots van haar gejat om er deze beeldblog mee te maken. Wauw… aandoenlijk en tegelijk geweldig. Dit geeft je kracht, wat je ook mankeert… Wat ‘n verfrissende post zeg tussen alle ellende van veel “lotgenieters”…
Lady, je bent ‘n nep beest, maar ik hou van je…
Geplaatst met toestemming van Petra Kroes.
