Paralympics

Door de officiële ingebruikname van mijn CVA. Lijk ik zowel lichamelijk als geestelijk ‘n dreun van 8.9 op de schaal van Richter te hebben gehad. Dus ik voel me wel wat geshaket… Best apart hoor al zal ik de rest van mijn leven het nodige moeten doen om er aan te wennen…. Nou zal dat echt geen eeuwigheid meer duren maar elk jaartje telt nu wel natuurlijk.

Dat is weliswaar mooi pech maar tegelijk ook wel een zware strijd om dit het hoofd te kunnen bieden. Nou ja daar gaan we dan toch voor… niet dan?

Als ervaringsdeskundige (ja je kunt maar ergens goed in zijn) kan ik zeggen dat echt alles, wat mijn prachtige lichaam en hoogwaardige geest voorheen op de automatische piloot deden, nu stipje voor stipje weer moet worden opgepakt…

Inclusief ook al die ingewikkelde denkprocessen, gevoelens en snel wisselende emoticons…

Geloof me: dat zijn olympische prestaties… (nou ja paralympisch dan)

Emotioneel gezien is het soms zelfs om de moord te stikken in m’n eigen beperkingen. Ik heb m’n handen zo wie zo al meer dan vol aan wat ik met moeite nog wel kan, en graag doe hoor. Maar daar tegenover een geest vol, aan wat ik nooit meer kan… En dat is gek makend.

Meer dan eens sta ik op ontploffen door frustratie, ja ’t pinnetje is er al haast uit hoor.

Door de dag heen loop ik van alles weg te drukken, paniekjes te overwinnen, woede aanvalletjes in de kiem te smoren en mezelf te regisseren om nog ‘n beetje mee te kunnen in het leven. Dat doe ik voornamelijk voor mezelf maar zeker ook om mijn lief te ontzien, die heeft het ook zwaar.

Wat ik vroeger aan probleempjes, conflictjes en andere tjes tegen kwam pakte ik aan en wist het op te lossen of ging het lekker uit de weg. Nu kan ik dat simpelweg niet meer.

Dat is niet zelden dubbel kut omdat ik zo graag m’n partner wil ondersteunen en dat kan ik niet meer…

 

Wil ik alles nog wel is het gevoel wat af en toe in me opbruist….

JA, zegt mijn lief samen met de hondjes…