…ditjes en doodjes…
Van m’n kop stoten tot wat gecompliceerder ongelukken mag ik toch de titel “ervaringsdeskundige kneus” wegdragen lijkt me zo.
Er is natuurlijk wel verschil in ‘n bult of bijna doodervaring maar elk persoonlijk erg is op dat moment het ergst. Nu ik los van de gebruikelijke “trammelanto da vida” ook nog eens een reeks CVA’s heb mogen ervaren, is er bovendien een bijzondere situatie ontstaan in mijn voel en denkbelevenis.
Namelijk, te beginnen met de leeftijd; Ik zwerf al ruimschoots in de herfst van mijn bestaan richting de uitgang. Dan bliekt “Pietje” al regelmatig om de hoek en omdat ik ’n paar keer door het oog van de naald ben gekropen bij verschillende gebeurtenissen, gaat een vreemd gevoel, ongelukje of pittige gezondheidsstoornis al snel gepaard met opnieuw “de oeps is ’t nu zover” vertwijfeling.
Niet dat ik nou echt lamgelegd wordt door angst voor “hoekie om”, want ’t houdt toch ’n keer op natuurlijk, maar ik heb er nog geen zin in. Er is nog zoveel inspiratie, creativiteit, liefde, passie en belangstelling dat mijn tijd nog niet kan komen.
Soms danig gefrustreerd als ik na ’n griepje, blaasontstekinkje of ongeluk in ’n klein hoekje weer helemaal van voor af aan moet beginnen met conditionele opbouw van lopen, bewegen en zin hebben in dit leven. Maar met ’n flard zon op m’n snufferd lukt dat nog steeds aardig.
Edoch, de toenemende mengeling van dagelijkse ditjes met m’n latente “doodjes” maken me wel steeds stiller merk ik. De doem-dingen ijlen langer na en scheuren stukjes van mijn geluk af en met de gevleugelde, therapeutische, kreten als “ah joh denk toch aan leuke dingen” en “je hebt toch de liefde van je honden om je heen” ben ik wel klaar inmiddels.
Nog even wat neurologen bellen in verband met wat verstoring in m’n stabiliteit en dan hup naar buiten me laten tatoeëren met zonnestralen…
Jeroen.
Dood gaan we allemaal en ook ik ben daar regelmatig mee bezig(helaas),terwijl ik daar helemaal niet mee bezig hoef te zijn volgens de artsen, maar ja magere Hein staat soms stiekem om een hoekje te gluren.
Bij mij is het eigenlijk meer de vraag “hoe moet het met mijn dochters als mama er niet meer is “,mijn zoon red zich wel.
Deze prachtige meiden hebben het al zo moeilijk, maar dan komt het bij mij meer op neer,het wordt tijd dat je iets voor ze gaat regelen, zodat ik als de tijd daar is er geen meer problemen bijkomen voor ze…..
Ik moet er gewoon niet aandenken en gaan genieten van de tijd die er nog voor me ligt……zoals genieten van de stralende zon. Dus Jeroen laten we beide genieten van dezelfde stralende zon,alleen zijn we hemelsbreed van elkaar gescheiden, maar de zon hebben we samen….Liefs Gerry. 🙋♀️💖💋