…Louby en haar vriendin Waal…
De hond op de foto ken ik maar al te goed, dat is Louby. Die lieverd staat gefascineerd naar het hoge water te kijken, en over haar vriendin Waal, na te denken, dat zie je zo!
Het is dan ook niet niks wat daar aan enorme hoeveelheden levensvocht, zomaar gratis uit de wolken is geflikkerd… En wij mensen maar klagen over rotweer dat het hele leven in de war stuurt.
Kleren worden nat, vlekken op de schoenen, coupe suikerspin naar de kloten, koude rillingen op je vel, hond stinkt en vieze vloer in de hut… Ik overweeg nog ‘n smoelenboek te maken van kromgetrokken gezichten die in de regen lopen. Echt waar, die tonen ‘n mimiek waar ‘n aardappel nog van schrikt.
Het is natuurlijk best wel bedreigend hoor, als onze rivieren zichzelf fors te buiten gaan aan die massale nattigheid. Maar er gebeurd ook iets bij mij in dit soort situaties, want water en ik zijn als water en vuur. Of liever gezegd; waterwijsneuzen en ik zijn als water en vuur.
Er komt altijd een soort van algehele waterwoede over me heen, als water weer eens de krant haalt.
Nu ik de afgelopen maanden straffeloos mijn tuintje kon sproeien omdat er toch steeds weer regen valt, heb ik ook maar gelijk 50 emmers neergezet, om extra hemels vocht op te vangen, voor tijden van schaarste. Dat is dus waterdiefstal. Officieel mag dat niet want hemelwater moet altijd onmiddellijk in de zee worden gesodemieterd. Dat vinden onze hooggeleerde waterhoofden nou eenmaal.
Onder leiding van opperwaterhoofden Willem en Alexander van Oranje, jagen ze met enorme gemalen het water naar zee, waar het thuis hoort. Daar hebben ze lang voor gestudeerd. Dat er direct na die watersnoden, gevaarlijke huis en dijken slopende droogte ontstaat, valt buiten dat soort opleidingen. Dus, je raadt het al: dan is er enorme droogte en geldt er ‘n drink en sproeiverbod, met zware BOA boetes bij overtreding.
Waarom toch, komt niemand op het idee om al dat “bah wat ‘n rotweer water” duurzaam op te vangen? Of hebben ze de kosten er nog niet uit van “water naar de zee pompinstallaties”?
Ja ik blijf er boos over door zeiken hoor, want hoewel het water me regelmatig tot aan de lippen staat, droog ik heel snel weer uit, als dijken en wegen niet meer buiten hun oevers treden.
… ach die Louby, als de stroming niet te hard is, gaat ze vast ‘n stukje in haar vriendin rondzwemmen…
