…zoete blubber…

Er zijn verschillende skinny “diëtennooitiets” langs gekomen om mij door ‘n ringetje te halen… Zonder resultaat helaas. 

Immers m’n groeihormonen bleven bevriend met de koelkast en de mondvermaakjes vlogen als vanzelf door m’n strot. De reden is natuurlijk logisch want ik ben zielig, heb de hele dag pijn en ben lichamelijk aardig beperkt dus steeds meer op jacht naar een soort “troost toastjes” zeg maar.

Er is geruime tijd terug een afvaltraject beloofd door dokter Dun van de Maartenskliniek, maar de enorme groei van de laatste maanden maakte direct ingrijpen nodig. De zelfwalging neemt snel toe omdat ik maar door blijf vreten, zelfs stiekem. Ik durf niet meer naar mezelf te kijken en schaam me kapot als mijn mantelzorgerinnetje me door de Hornbach wasstraat duwt.

Het is eigenlijk al zover dat ik me niet eens meer durf te vertonen bij de trainingen waar ik af en toe bij wordt uitgenodigd… Daar vertel ik altijd grappige verhaaltjes over mijn ongemakken, mogen ze naar me kijken en zelfs aan me zitten zonder aangifte. Eerdere verslavingen (drank, roken enz) dapper te boven gekomen, brak ook nu het moment aan van: genoeg is genoeg! Tijd voor overleg met m’n eigenste poppetje, die steeds voorzichtige steekjes onder water gaf omdat ik er zelf nog niet aan toe was.

Dit keukentafelgesprek luchtte deze keer wel op en ’n maandje crashen was onze keuze. De veelbelovende puddinggiganten van internet vergeleken en de pakketdienst aan het werk gezet. Bij binnenkomst van die afvalsauzen ben ik me direct streng gaan laven aan ‘n, 4x daags, vreselijk zoete blubber met steeds weer een vrolijk kleurtje. Relatie met m’n coole vriend in de ijskast gezet en mezelf wijsgemaakt dat ik dit ga volhouden.

Na een week kwam de unster er aan te pas want ik meende toch al wel 2 ons te zijn afgevallen… Maar wat bleek? De sweety mud en niet meer snaaien hadden toch wel hun werk gedaan, want m’n hobbezak was al 3,5 kilo kwijt. Wauw! Nog ff doorslikken en ik ben weer de sixpacker van weleer.

Opvallend was dat ik na een eerste dag blubberen, steeds vaker aan de computer zat en me ben gaan verdiepen in en vermaken met het wonderlijke programma Excel… En ja, daarbij komt de aard van mijn beestje weer om de hoek kijken want ik doe niet iets een beetje maar ga er dan ook maar gelijk helemaal in op.

Met kans op binnenkort een traject bij de Excel-verslavingszorg, doe ik het er maar mee. Harstikke interessant er mee bezig te zijn, nuttig voor het bedrijf en een fascinerende dagbesteding. Tegelijk ook een welkome afleiding om wat langduriger van de tussendoortjes af te blijven. Durf het haast niet te zeggen, maar inmiddels het eerste certificaat al in de pocket.

Visitekaartjes laten maken met de slogan:

“Problemen met Excel, vRoen helpt je wel…”