…watje…

Ben je wel eens kwaad, boos, nijdig of zelfs woedend?  Dan komt je omgeving al snel met; “moet je niet doen joh, maak je niet kwaad, daar bereik je niks mee”.  

Sorry hoor, maar wordt zoiets nou gezegd door mensen die alles maar best vinden? Zich altijd inhouden en nooit opgefokt raken? Of is het ‘n weinig zeggend advies, waar ze zichzelf uiteindelijk ook niet aan houden?

Zijn er, hoe beheerst je ook kunt zijn, nou nooit momenten of gebeurtenissen waar je compleet van uit je plaat gaat?

…precies…

Laat ik me nou op dit gebied maar gewoon scharen onder de gemiddelde mens: ik kan echt heel veel hebben, maar er zijn wel grenzen. Ik ben geen watje maar ook geen agressieveling! Dus ik heb zeker zo mijn opvliegers en dagdromen over radbraken.

Ik denk, dat als we berecht zouden kunnen worden om wat we in woede denken en aan rampzaligs verzinnen, we vrijwel allemaal verzwaard levenslangs zouden krijgen.

Mag je niet boos worden dan? Mag je niet woedend zijn door iets of onrecht wat je wordt aangedaan? Mens, materie en maatschappij kunnen je zo godvergeten pijn doen of vernederen dat je wel uit je plaat moet gaan, wat krijgen we nou toch….

Maar als ik denk: doen ze me dit dan sla ik ze dat, of ik rij met m’n fiets door ruiten naar binnen, of gewoon; ik stamp ‘m op z’n bek,. Dan kook ik wel ja en ben ik even levensgevaarlijk over de pis, maar dan moet ik me wel ff snel weer onder controle krijgen.

Me goed realiseren dat bedenken prima is, maar het doen, natuurlijk “uit den boze”(huh), aparte uitdrukking in dit verband.

Zo zal het ook wel gaan, zo moet het ook zijn, hoewel de intense behoefte aan “verrot schelden” daarna nog flink in me op borrelt, zal zwijgen en bedaren wellicht de hardste klap zijn die je opponent treft.

Waar ik me nou zo kwaad om kan maken is: dat ik nu feitelijk het zelfde uitdraag als; “dat moet je niet doen joh”!

…dus ook wel ‘n watje…

Op die ene keer na dan, lees; Kutchauffeur🥴