…traumaatje…

Ach ja, je kent het wel, er is iets ergs met je gebeurd of met ’n ander in je omgeving en dan heb je daar een tijdje lichamelijk en/of geestelijk last van.

Kan gebeuren natuurlijk, maar het veel gehoorde “gaat wel weer over” of “tja daar moet je mee leren leven” is dan vaak de oplossing en dus doe je daar verder niet moeilijk over. Toch?

Nou ja zo heb ik ook ’n paar bijzondere dingetjes meegemaakt in mijn roerige bestaan… Dus daar heb ik vast wel wat trauma aan overgehouden lijkt me.  Maar opvallend genoeg loop ik de laatste tijd met andersoortige traumatologische zooi te sodemieteren. Eindelijk eens niet door neerstorten, breken, hersenkreukels of voor m’n mieter gereden, maar door enorme bedreiging in ons geluk, zo niet beëindiging van ons geluk.

Klinkt wat zwaar maar zo ervaar ik het dan ook.

Om kort te gaan: sinds enkele jaren, en dat weet de hele wereld eigenlijk al, hebben we een dreigend woonprobleem met onze huidige huurwoning. Dat hoort bij de aanpalende kerk die verkocht wordt omdat het geloof ermee is gestopt. Daar moeten we dus uit en op de verziekte woningmarkt is niets betaalbaars te vinden. Als dit zo blijft worden we op straat gezet en zijn we dakloos.

Alle afgelopen maanden van spanningen, paniek en van vroeg tot laat alle tips en mogelijkheden uitzoeken, uitpluizen en overal nee op krijgen… heeft diepe sporen achter gelaten, na dag en nacht vertwijfeling, wanhopen en afwachten of “het” gebeuren zal die dag. Zelfs bang om de post uit de brievenbus te halen.

We zijn bij de vorige deadline in het huis blijven zitten, want om ten behoeve van macht, wet, kapitaal en kerk, vrijwillig op straat een plekje te zoeken waren we niet van plan. Zeker ook gezien mijn ziekte. Nu blijkt dat we bij “Gods gratie” (huh?) voorlopig nog even mogen blijven zitten en wat zoekruimte krijgen, lijkt (en is) dat wel een opluchting natuurlijk, maar tijd vliegt en de woningmarkt blijft ziek en zelfs crimineel. Er waren al amper (huur en betaalbare) woningen te vinden, en er zijn bovendien ineens veel meer mensen die met spoed een huis nodig hebben en dat ook krijgen.

Nu we opnieuw alle zeilen moeten bijzetten om weer te gaan zoektochten naar ’n eenvoudig stulpje loop ik tegen een heel bizar fenomeen aan… Iets wat ik van mezelf maar zo niet ken, namelijk: ik kan niet meer, het wil niet meer, de fut is er uit, totale moedeloosheid… Wellicht is dit dan het trauma waar ik op doel.

We moeten echter wel, want vanzelf komt het niet. Maar het is heel zwaar om opnieuw “viraal” te gaan naar vrienden, familie, overheden, particulieren, sympathisanten, klanten van ons bedrijf, de schrijvende en filmende media en wie we al niet meer hebben we gevraagd, zo niet gesmeekt, ons te helpen op welke manier dan ook.

Tot nog toe hebben onze oproepen en noodkreten, massaal gedeeld op de sociale media, helaas tot niets geleid. Keer op keer: nee, hebben we niet, honden mag niet, willen we niet en niets kan… en, daar komt ie dan: we voldoen niet aan de regels….?

Hoewel ik normaal gesproken makkelijk tot schrijven en actie kom, is er een gigantische blokkade en komt er weinig zinnigs tot stand. Edoch, dat zal ons niet helpen dus proberen we stukje voor stukje de draad weer op te pakken en onze gevoelens uit te schakelen. Vooral dan maar even wegkijken of wegdenken van ‘t historisch gedoe om maar snel weer in het vandaag te komen.

Verhuurder, de parochie, de gemeentelijke overheid en de potentiele koper van deze godshuizen zijn onverbiddelijk en ’t grote goed “compassie” lijkt niet te bestaan in onze situatie. Er is vooral warmhartig geadviseerd aan te kloppen bij de daklozenopvang en moeten we de honden af staan…

…nou dit laatste dan wel over mijn lijk, kan ik je beloven…

Reacties van de plaatselijk overheid, als we ons in de media wat minder lief uitdrukten over hun grote NEE, leerde ons ook voorzichtig te zijn met het omver schoppen van heilige huisjes, anders zijn er nog minder kansen, we werden al door ze gewaarschuwd.

Misschien houden we binnenkort open dag. Dan mag je komen kijken op welke parkeerplaats wij komen te wonen.