…stop-watch…

Door de tijd heen heb ik me een nieuw restverschijnsel gerealiseerd. Daar denk je aanvankelijk niet aan en daar wordt ook niet over gesproken door toekomstverwachtingsdeskundigen. (speelde ik nu nog maar scrabble zeg). 

Even voor de leken op dit gebied: Restverschijnselen zijn verschijnselen die je doorgaans de rest van je leven bij je draagt. Het zijn zichtbare en onzichtbare miskleunen waaraan de wereld kan zien of merken dat je niet normaal ben, of op z’n minst gestoord.

…nou dat ben ik dus…

Als uitverkoren bezitter van die ellende heb ik wel wat te verhapstukken hoor. Leven met dagelijks veel pijn, beperkt functionerende ledematen, slikproblemen en ‘n plee die vaak op de verkeerde plek staat. Bovendien is er na een kwartet van CVA’s vrijwel dagelijks ook angst voor herhaling, met name als ik iets vreemds voel in m’n lijf. En dit alles ook nog eens met intacte hersens bewust meemaken… Ja, ik ben me er eentje…

Bij het ochtendgloren zakt me, de ook net wakker geworden moed me gelijk al weer in de schoenen. Nog voor ik ze aan heb. En nu me dit dagelijks parten speelt, tekent zich een geheel nieuw restverschijnsel af:

“stop-watch”

Jammeren of zeuren is niet mijn ding, maar alle kwalen bij elkaar genomen ervaar ik dit meer als levens-sloop. En ik kan me drie slagen in de rondte therapieën om mezelf nog iets aan verbetering te fantaseren. Maar het wordt alleen maar slechter.

Me realiserend dat dit geen kwaliteit van leven meer te noemen is, en de toekomst alleen nog maar onder de noemer “uitzichtloos” te plaatsen is, lijkt het mij niet gek om die wat aan te passen.

Heel begrijpelijk enerzijds, hartverscheurend anderzijds, omdat mijn denk, lust, passie, emotie, liefde, creativiteit en voel, nog zo ongeschonden intact blijkt. Echter, als “leven” alleen nog maar betekent “niet dood” zijn, houdt het wel ‘n beetje op! Dus ja, besluitje nemen dan maar….

Grappig is wel, dat op weg naar “de beslissing van mijn leven” zich ineens ook meer inzichten openen. Inzichten die me mogelijk een brede spiegel voor zullen houden, waardoor ik via multiple choice weloverwogen een vinkje kan zetten in het vakje dat het meest bij me past.

Voor ik dit allemaal bedacht, werd ik neerslachtig van alleen maar “het einde” willen… Nu is “eind goed” ’n waardevol meerkeuze vraagstuk.

Min of meer overtuigd zijn van “alles al te weten” is het bijzonder om in de herfst van mijn bestaan te ontdekken dat ’n “definitieve” keuze ineens leidt tot de overtuiging dat er toch nog meer is dan dat ene.

…alleen nog ff kiezen uit “stoppen of watchen”…