…scapula…
Het gevoel en de beelden van mijn vliegtuigongeluk (ja ‘n mens maakt wat mee) zijn regelmatig terugkerende, bizarre herinneringen.
De trigger kan echt van alles zijn, maar het schuift zich inmiddels niet meer zo heftig ten tonele…
30 juni 2009…Maar nu pas, na het beschrijven en verwerken van vele andere ervaringen uit mijn roerige vroeger, en ook het moeizaam overwinnen van mijn schaamte, durf ik eindelijk dit ongeluk van me af te schrijven en te posten.
In andere verhalen mondjesmaat al wel eens iets over geschreven, maar ’n recente dramatische gebeurtenis met vrienden uit die tijd, rakelden alles weer op en brachten me er toe ook dit eindelijk weg te tikken.
Na een prachtige vliegdag zou ik door gebrek aan thermiek ergens in een weiland moeten landen. Dat kies je ruim op tijd uit en begint aan de landingsprocedure. Door domme onoplettendheid ging het ernstig mis.
……….
Het moment dat ik onhoudbaar naar beneden dook en enkele seconden later tegen de aarde smakte was blijkbaar lang genoeg om toen overtuigd te zijn van mijn einde… In mijn beleving heb ik dit zelfs hardop geschreeuwd.
Steeds bij de wakkere momenten was er naast de enorme pijn en doodsangst ook enorme schaamte over wat er gebeurd was.
Door een grote fout met een gloednieuw vliegtuig neergestort… Wonderlijk overleefd met “slechts” een gebroken schouderpartij (“scapula”, tja apart naampje he?), diverse kwetsuren en blauwe plekken over mijn hele lijf. Maar ook een geestelijke dreun van jewelste door de hele consternatie.
Heel erg natuurlijk, maar zeker ook “wat doe je je geliefde club aan”, diepe schaamte maakte zich van mij meester.
Van de inslag op zich heb ik niks meegekregen, ik weet alleen dat ik wakker werd van sirenes en Duits hoorde praten. Mijn vliegtuig was nog Duits geregistreerd en de hulpverleners probeerden blijkbaar in het Duits contact met me te krijgen.
Met vlagen was ik bij kennis maar in mijn herinnering kwam ik wat meer bij bewustzijn in de ambulance, die gillend richting Zwolle bleek te gaan. Ongeluk gebeurde in Hardenberg.
Moeizaam ooit begonnen aan de zweefvliegsport vloog ik inmiddels al jaren de ballen uit mijn broek en maakte enkele duizenden starts. Veel passagiers rondgevlogen en zelf ook vele uren boven Nederland en Duitsland gevlogen.
En dan ineens maak ik een fatale fout waardoor ik als een kurkentrekker van 80 meter hoog naar beneden dook, en te pletter sloeg tegen de grond.
Na enkele dagen ziekenhuis, enkele maanden van herstel met wat fysio en vooral rust was de geestelijke dreun het moeilijkst te verwerken.
Sindsdien was alleen al het horen van sirenes genoeg om die dramatische gebeurtenis in volle glorie opnieuw te beleven.
Natuurlijk was er ook ’s nachts het traumaduiveltje maar ook als ik maar iets hoorde of zag wat met vliegtuigen te maken had, was ik in tranen en zwaar ontdaan.
Na een poging tot EMDR therapie maar vooral ook door tijd, vervaagde het trauma wel en werd het doenlijker. Opmerkelijk genoeg bleek ook het keer op keer terugkijken van nieuwsbeelden over het ongeval en berging, te helpen met de verwerking.
Uiteindelijk gestopt met vliegen en me gaan richten op de toekomst van ons bedrijf. Wat door de crisis in de detailhandel moest worden opgegeven, maar waar een schitterend bedrijf in hondenuitlaatservice voor in de plaats is gekomen.
Nu tijdens mijn ziekte een meer dan geweldige dagbesteding.
Het ongeval blijft wel een van de zwartste bladzijden uit mijn leven. Al is mijn huidige ziekte nog zwaarder omdat dit geen verbetering kent…
Mijn lief heeft er wel een uitgekozen hoor… pffff. Ze werd nog tijdens de reddingsoperatie door de politie gebeld en had derhalve ook een bijna dood ervaring.
Maar we doen het nog steeds…, ik bedoel; we leven nog…
Foto’s van de Nieuwssite Kilroy.nl stonden er al op voor ik in het ziekenhuis was.
