…ons belang…

Opgerakelde herinneringen door de “foto’s van vroeger pagina” op Facebook… 

Het gehucht “Ons Belang” tussen Soesterberg en Amersfoort, een kleine, oorspronkelijk militaire, nederzetting, die dapper stand hield tot het uiteindelijk van de wereld gevaagd werd door sloop.

Dit gehucht uit mijn jeugd komt via een Facebook groep (Oud Soesterberg) weer helemaal tot leven en derhalve ik tot indrukwekkend herbeleven, want ik was me er eentje… Ik kende elk paadje tussen de huizen door, elke boom, elk huis, de wijde omtrek en alle inwoners kenden mij…

Als buitenbeentje van het gezin, zwarte schaap op school en ‘n pionier die letterlijk en figuurlijk alle grenzen vervaagde en niet zelden risicovol zijn eigen gang ging. Opkijkend tegen iedereen omdat ze veel beter konden leren en mijn schoolgang een gevecht was.

Het minidorpje waar meer dan alles gebeurde wat kinderen doen en niet kunnen laten. Kind zijn in optima forma omdat die ruimte er was in combinatie met de tijd van toen. We leefden er aan de rand van de start en landingsbanen, onder het geweld van dag en nacht af en aanvliegende straaljagers en midden in een uitgestrekt militair gebied.

Ondanks het druk gevulde kinderleven, gelardeerd met veel en soms bizarre gebeurtenissen uit de grote mensen wereld, was er een merkwaardige eenzaamheid, of beter gezegd creëerde ik binnen die habitat mijn eigen wereld waarin ik gelukkig was.

Hoewel ik niet veel echte vriendjes had speelde ik toch wel met de rest van de koters. Zwemmen in het grote natuurbad waar ik mijn ogen niet af kon houden van mijn eenzijdige “puppylove”, kattenkwaad uithalen in de wijde omgeving en fikkie steken in ondergrondse hutten met wedstrijdjes wie het langst in de rook durfde te zitten, statiegeld potjes jatten om knutselspijkers en plankjes te kunnen kopen bij de timmer en ijzer gappen van het militaire terrein om bij de oud ijzerboer geld te vangen voor snoep en sigaretten.

Mijn ding op mijn manier op mijn moment dat begon nadat gezamenlijke speelsessies met de buurt kinderen stopten. Altijd op sjouw, vaak te laat thuis soms daar niet eens naar terug willen omdat ik anders was of nog niet klaar met weet ik veel.

Mensen leefden daar dicht bijeen en wisten alles van elkaar. Voor kinderen een fantastisch terrein, maar waar ook heel vreemde dingen gebeurden. Al rond mijn 11e jaar daar weggegaan en de wereld verder ingegaan. Geleefd in een potpourrie van belevenissen, ga ik door de foto’s en beeldverhalen weer terug naar toen. Zoekend naar herkenning en herbeleving met blije momenten en verdriet en dat ook vindend.

De geschiedenis is wat mijn leven feitelijk nog rest, dus geeft dat een zekere mate van geluk. Toekomst is alleen nog maar morgen in plaats van lichtjaren ver weg. Geeft niet, ik heb die lichtjaren intensief beleefd al waren ze sneller voorbij dan het zich in eerste instantie liet aanzien.

Wat is “mijmeren” toch een tragikomisch fenomeen.