…ondoenlijk…

Vertwijfeling alom… Wat staat me te doen, is m’n dilemma. Ik weet niet eens of ik nog wel iets wil doen.

Nou ja, ik weet wel iets maar dat is het laatste wat ik zelf kan doen…

Niet dat ik hier zielig mijn beklag ga zitten doen, maar ik heb het nodig de essentie van mijn beleving… of anders gezegd, fatalistische bedenksels waar ik mee worstel van me af te schrijven… Oeps… Ja sneu ventje he?

Namelijk: wat ga ik nog doen, in mijn aardse bestaan? Wil ik nog wel wat doen of is het genoeg zo… Met in de grijze herfst van mijn kleurrijke bestaan nog dramatische huisvestingsproblemen in het vooruitzicht, is me net iets te hefty 🤔. Nog niet eens voor mijzelf maar vooral voor mijn hard werkende lief en onze hondjes.

Levensvreugde is er heus nog wel hoor, door bv. mijn honden, bedrijf, mijn lief, mijn passie voor van alles, m’n creatieve geest en nooit aflatende energie. Maar de lol in m’n zijn wordt steeds nadrukkelijker ingehaald door de aangedane elementen van mijn dagelijks gevecht, m’n leven doenlijk te houden.

Hulpbehoevende afhankelijkheid waarmee ik mijn lief ook een partijtje restverschijnselen van mijn ziekte in haar maag splits. Zuur gevolg dat ik daarmee haar kansen op een gelukkige oude dag in de weg sta. Ik kan immers haast geen flikker meer voor haar doen, zij doet alles wel voor mij.

Naast mijn dagbesteding bij de hondenservice, zijn mijn dagen gevuld met pijn. frustratie, beperking en vernederende bijverschijnselen van de restverschijnselen (ach, er zijn ook heel leuke dingen hoor). Maar e.e.a. resulteert in toenemend doemdenken, lees: wanhopen. En dan is dat nog niet eens alles.

Ja, je kunt maar ergens last van hebben hoor en als “doen”, er niet meer zo in zit, gaat “denk” met je op de loop, is het gevaar.

Vergeet even niet dat ik mezelf als wrak bestempel. Zo zie én voel ik dat. En laten we onwel wezen: dat ben ik natuurlijk ook, want ‘n hampelmann is er niks bij. Nu dat alsmaar langer duurt, in elk geval niet beter wordt maar ik wel ouder en vermoeider, begint een zekere overweging de kop flink op te steken, ja je moet toch wat in het hiernumaals.

Dan denk ik aan wat ik zal doen, soms zelfs aan hoe… En steeds minder aan; niet doen joh, je hebt nog zoveel te doen.

Op een wipwap van doen en laten, stuiter ik van boven naar beneden, het moment inschattend of plannend waarop ik stop met wappen… (wippen was al gestopt).

Het is vaak zo’n opgave… soms bijna niet te doen. Met de winst van alle gevechten in m’n geschiedenis, is in het heden weinig feest meer te vieren. Daar lijkt mijn toekomst te klein en ondoenlijk voor.

…ondoenlijk…

Als ik dat in drie lettergrepen schrijf…

…is het gedaan…