…mama mia…

…dit en alle andere ABBA-liedjes in het muziekzaaltje keihard gedraaid en op de grond ritmisch liggen rollen en mee krijsen…  

Eh huh, muziekzaaltje, krijsen en rollen?

Soms is er ineens een “trigger”, en dat was vandaag het liedje “Dancing Queen”. Het dacht me terug naar een verdrietige tijd. Een oud klooster in het zuiden van het land, ingericht als verslavingskliniek: Drank in mijn geval.

Treinladingen zoop ik leeg. Het filosofische vraagstuk: half leeg of halfvol was bij mij niet aan de orde. Als ik iets in mijn handen kreeg waar glas omheen zat was het leeg kort nadat ik het vasthield.

Werk, relaties, lichaam, geest en toekomst gingen de vernieling in. Als ‘n straal bezopen vedergewicht van 48 kilo melde ik me daar… mei 1976….

Mijn leven was drank, verwaarlozing, schade, schande en verziekt. Drinken, wakker worden en weer drinken… Wat ik daar tussendoor nog deed was weinig goeds tot veel niets.

Met deze eigenschappen bijkomen op de ziekenzaal, ontbijten waarbij ik de andere zielenpoten normaler vond dan het eten op zich, ontdekken dat mezelf wassen minder huidproblemen en stank geeft en in uiteenlopende therapiegroepen ervaren dat aan mezelf werken een tamelijk confronterende stormbaan is.

Afkicken gaat in stapjes: zonder alcohol is niet even wennen maar ‘n ziekmakend proces, stoppen met van alles eten, drinken en roken ter compensatie is eveneens ’n strijd.

Dan nadenken over mezelf, praten over mezelf, luisteren naar ‘n ander en praten over die ander (maar waar ie zelf bij is hoor).

Oefeningetjes doen… dure yogataal en meditatiegeluidjes toepassen op bijbehorende houdingen en ademhaling, en wat fantasytrips maken naar mezelf (pffff). Moet je bv. op de grond liggen voor te stellen dat je ‘n berg bent, waar je zelf tegen op moet klimmen (probeer eens…).

Na een maand was ik kapot, vertwijfeld en radeloos. Is dit nou wat ik wil? Nee! Dit is wat ik moet! Ik heb geen andere levensvatbare keuze.

De weken daarna ging het steeds beter en werd ik rustiger. Waarbij ik op enig moment onvergetelijk geraakt werd door een bizar/bijzonder moment, waar ik mogelijk tot op de dag van vandaag nog baat bij heb.

Boven in het oude klooster was o.a. een zolderruimte ingericht voor creatieve therapie. Niet de creatieve zooi trok mijn aandacht maar een klein schilderijtje aan de oude muur. Zo’n mooi zonnig stukje natuur met fris groene bomen…

Wauw, prachtig.

Tot ik er heen liep en met verbazing zag dat het geen schilderijtje betrof maar een klein raampje waardoor ik echt de natuur zag.

Een openbaring, wat is de wereld toch mooi. In alle opzichten heeft me die ervaring geholpen keihard verder te knokken en opnieuw te beginnen met het worden van een nieuwe “ik”.

Acht maanden: Gestalttherapie, meditatie, sport, yoga, groepsgezwets en fantasytrips… Nu ben ik er allergisch voor, maar wat heeft het me toen geholpen zeg.

Nu nog wellicht want het maakte me:

…de ik van nu…