…keep them rolling…

Nu we na ons woondrama op de valreep een fantastische woning tot onze beschikking kregen, viel er wel een paar jaar paniek en wanhoop van ons af.  Geluk lacht ons in de verte al weer toe… 

Mijn gezondheid kan die opluchting ook goed gebruiken want als je op je huid wordt gezeten door macht en onwil van meerdere organisaties, komen frustraties harder binnen als je toch al gevuld bent met restverschijnselen van iets raars in je kop.

En juist dáár gaat het nog allerminst zo we zouden mogen verwachten. Waar goede communicatie en welwillendheid wonderen kunnen verrichten blijken juist de verschillende (hulp)organisaties, gemeentelijke afdelingen en wandel en fietshulpgiganten heel wat feestjes te verpesten.

Vanwege mijn gezondheid of eigenlijk ziekte, word ik met de dagelijkse logistiek geholpen door mijn rolstoel en driewieler. Beiden elektrisch om wat verder uit de voeten te kunnen dan met m’n overjarige benenwagen.

Dat is spul wat je uiteindelijk krijgt via de landelijk geldende “wet maatschappelijke ondersteuning”! Fijn hoor, goede zaak en net als vele andere wrakgenoten maak ook ik er dankbaar gebruik van…

Maar die wet manifesteert zich in een systeem waarin medewerkers het hunne doen om die wet uit te voeren. Er zijn geweldenaren bij die echt hun best doen om het goed te regelen voor hun doelgroep… Maar we treffen ook figuren die zich machtswellustig in “hun” systeem wentelen en er openlijk alles aan doen om het de doelgroep zo oncomfortabel mogelijk te maken. Die gaan daarbij niet uit van wat de hulpvrager dringend nodig heeft, maar waar hun macht zich tegen kan verzetten.

Nu gaat het eerst ff hierom… De door mij gebruikte en zeer noodzakelijke hulpmiddelen worden, laten we zeggen in gemeente B aangevraagd en ook toegekend. Mooi geregeld, ik ben weer mobiel… Totdat ik ga verhuizen amper 5 km verderop, maar wel naar gemeente D. Dan is er hoogwaardigheidsbekleder van gemeente B, die onmiddellijk je verhuiskaart doorstuurt naar de hulpmiddelen leverancier en daar zit dan een, speciaal voor dat doel in het leven geroepen, haastmaker die binnen enkele dagen opbelt met de mededeling dat ze je rolstoel en fiets op komen halen want de gemeente betaald niet meer.

Inmiddels hebben wij met een aantal andere grootheden van de twee betrokken gemeenten en door hen aangestuurde trawanten geregeld dat de nieuwe gemeente de betaling over gaat nemen. De spullen mogen we dus over de grens brengen en bij ons houden… wat een opluchting.

Edoch, daar gaat meneer “haast”, van “Zorgzooi” niet mee akkoord hoor. Binnen 8 weken zijn we inmiddels vele malen gebeld waarvan in ruim een week al 5 keer. Alle mailtjes, rapporten en beweringen ten spijt: Het MOET terug! Achterliggende principe is dat je het in beslag genomen rollend materieel dan weer moet aanvragen bij je nieuwe gemeente… Als dat lukt kun je na enkele maanden weer mobiel zijn, mits alles meewerkt en daar hebben we op voorhand twijfels over.

Beide gemeenten en uitvoerende teams zeggen dat dit niet hoeft en wel goed komt, maar Welzorg (haha die naam) blijft bellen met: “Hier met die bende, want wij weten van niks en zo gaat het nou eenmaal”.

De twijfelachtige communicatie tussen al die partijen dwingt ons nu de bijbehorende documenten te scannen (scanner kopen) en naar de opeisende partij te mailen. Dat is al vaker gedaan maar niemand kan het vinden… En ze hebben niet de service in huis zelf even te verifiëren bij de betrokken gemeenten.

Inmiddels is het rapport opnieuw naar de afdeling “inleveren” gestuurd en wachten we af…

Hier laat ik het maar even bij want om ook nog belachelijkheden van andere (huppelmiddelen)organisaties uit te lichten maakt het verhaal wel erg lang en eentonig.