ik zwoof

Jaren terug kwam ik per ongeluk in aanraking met de kleine luchtvaart…. 

Alles wat op een of andere manier richting wolken kon, moest ik maar eens uitproberen….

Doodeng maar kei leuk, en in een onbevangen moment kwam ik terecht op een zweefvliegveld… Leuke mensen, boeiende sport en voor ik het wist lulde iemand mij zo’n plastic tuigje in, om met 120 km per uur, gekatapulteerd te worden naar 400 meter hoogte…

De piloot beschikte over de kennis en vaardigheid om al rondjes draaiend hogerop te komen… Mijn belangstelling en latere verslaving was een feit.

Na jaren prutsen en het maar niet kunnen leren, had ik ineens het trucje door en vloog ik de ballen uit mijn broek… Veel meegemaakt aan plezier, maar ook aan verdriet omdat er soms ook iets vreselijk mis gaat.

Vrienden en vliegmaatjes raakte ik kwijt, na zelf van 80 meter hoogte tegen de aarde te smakken… Nipt overleefd, was stoppen korte tijd later het gevolg. Wel goed hersteld maar het vliegen liet ik voor wat het was.

In die begintijd was er een klein vrolijk jongetje op het veld, dat later vaak met mij mee vloog. Dat knulletje groeide op en werd al snel een van de beste zweefvliegers van Nederland… Ik ben andere dingen gaan doen en hoorde uiteindelijk weinig of niks meer van die club en dat jongetje…

… niks meer, totdat…

Tijdens een koffiekeuvel met mijn lief, schoof er een berichtje voorbij op mijn gsm. “Ongelukkige botsing met zweefvliegtuigen boven Duitsland”… Goh, tjee ja dat is altijd erg natuurlijk. Maar het werd nog erger…

Een van de verongelukte piloten vloog bij de club die lang mijn club en liefde was… Huh? Wie kan dat dan zijn? Wie is er te bedenken van die club…

Je gunt het niemand, maar het zal toch niet… nee joh, tuurlijk niet…

Tot er bericht kwam: Hij is het wel! Hij is het godverdomme wel….

Het jongetje van toen is in een dodelijke, crash, tussen twee zweefvliegtuigen, terecht gekomen… Nee dat kan niet, nee dat bestaat niet… Maar de ware werkelijkheid bestaat wel degelijk;

Lars, vrolijke, lieve, sportieve en kundige Lars… 

……

Uit verdriet, onmacht, uit medeleven en respect voor Lars en zijn nabestaanden, zoog ik de volgende tekst uit mijn duim…

“Er vallen tranen uit een wolk”

Soms gebeuren er onbestaanbare dingen;

-die de geschiedenis keihard oprakelen

-die het heden schier onoverleefbaar maken

-die de toekomst voorgoed beschadigen

-die niet zijn te geloven

-die toch gebeuren

Dan stopt de zon het verwarmen van de aarde en dus vliegt zelfs de tijd niet meer…

……

Waarom dit op mijn blogsite? Nou ik ben zeer geschokt door dit drama, maar barst zowat uit mijn kop door vastzittende emoties (door mijn CVA)…. Het niet echt kunnen uiten van mijn verdriet, voelt als het willen gaan rijden met de handrem strak aangetrokken.

Gelukkig huilen wolken wel…

Dag Lars!

Dag schele!