…dat andere…
Al vanaf kind is het heel erg belangrijk voor me geweest, en is het een grote rol in mijn leven blijven spelen.
Waren het in beginsel de onschuldige kinderspelletjes en bizarre ervaringen met paters in het Missiehuis, kwam ik later in uiteenlopende situaties terecht waarbij het vrijwel altijd “daar” om ging.
Verstorend voor de ontwikkeling van gezonde relatievorming was de rol die al op jonge leeftijd volwassenen daarin speelden. Gedwongen is wellicht teveel gezegd maar op z’n minst gemanipuleerd.
Volwassenen zouden beter moeten weten en wisten dat natuurlijk ook. Ik wist het niet, al was het wel raar. Er gebeurde dingen die van mijn ouders niet mochten, maar die wel gebeurden door mensen die waren zoals mijn ouders. Naar de kerk gingen, keurig netjes gekleed waren en hun kinderen opvoedden.
Altijd kreeg ik onderdak, werk, eten, aandacht en/of geld tijdens mijn lift- en zwerftochten door meerdere landen. Ik mocht natuurlijk blijven slapen, maar er was ook altijd wel “dat andere”. Het onderbrak eenzame zwerftochten naar weet ik veel wat ik zocht, en nooit vond.
Met mannen, met vrouwen, met andere kinderen daarbij…. altijd maar weer, zo hoorde het, zo ging het… het leek zo normaal. Ze maakten mij een hoofdrol in hun rollenspellen, zij speelden hun spel met mij, ik was de pion waar ze mee schoven.
Wel raar en verwarrend maar toch ook “zo normaal” omdat het om “nette” volwassenen ging en hun kinderen, die het blijkbaar ook normaal vonden. Ook wel opwindend maar heel erg verwarrend.
Gewaagd? Weet ik niet…
Extreem? Zeg het maar…
Verknipt opgroeien? In elk geval verstoord groot worden met ‘n vertwijfeld idee over wat goed is.
Ik kijk niet echt traumatisch terug op dat alles, maar het heeft wel erg lang geduurd voor ik begreep dat zoiets toch wel anders behoort te gaan. Op de betaalde versies na, zou het een samenspel moeten zijn op gelijkwaardige basis. Op wederzijds goedvinden, op groei…
Bij de eerste relaties met ’n vrouw, was feitelijk de eerste benadering, gericht op dat gebied . Jij bent toch vrouw, ik ben toch man, dus…
Pas na verloop van enkele relaties en pijnlijke blauwtjes, leerde ik dat dit toch echt niet de manier was. Juist m’n feministische vriendinnen leerden mij, hoe daar gelijkwaardig mee om te gaan. Dan ben ik 30 jaar en moet dat stuk nog leren, en leren begrijpen.
Dat is best goed gekomen en het leerde me uiteindelijk ook wat liefde was. Dat het liefde moest zijn, dat het liefde kon zijn. Fijner, waardevoller en completer. Het is vrijwel dagelijks belangrijk gebleven in mijn bestaan. Ook als ’n mooi en creatief spel.
…’n spel, maar wel een samenspel…
Nu denk ik er nog zo vaak aan…
Nu wens ik er alleen nog naar…
Nu leer ik andere dingen…
Nu weet ik zoveel meer…
Nu is het zo anders allemaal…
…het is herfst…
Sinds mijn ziekte beleef ik mijn herfst maar vier ik die niet meer, omdat ik “dat andere” zo verschrikkelijk mis…
