…bezigheidstherapie…
… is eigenlijk een soort dagbesteding voor lichamelijk en geestelijk gekwetsten waaronder ook revaliderende en/of bejaarde wrakken zoals ik. Ben je gezond dan heet dat gewoon werken of hobbyen.
Internet beweerd: “Het is geen echte vorm van behandeling, maar door bezigheidstherapie wordt de aandacht van de patiënt afgeleid van zijn/haar toestand”. Nou persoonlijk als zodanig gesproken kan ik je zeggen: bullshit!
Afgeleid raken van mijn toestand…? Ach hou toch op! Dag in nacht uit, word ik geconfronteerd met mijn gestoorde lijf en is onze dag tot de rand gevuld met gedoe in een poging onze problemen en zorgen aan te pakken. Bezigheidser kan het toch niet worden en de meeste energie gaat zitten in de kastje naar de muur bureaucratie, dus dat vult extra lekker. Opmerkelijk dat de zee van wetten en regelingen voor het welzijn van de mens (ahum) op hele volksstammen, maar toevallig net niet op ons van toepassing zijn.
Als alles om je heen rustig en goed is en je alleen met je ziekte moet dealen, is dat ook pittig maar dan kan ik me voorstellen dat je afleiding vindt bij figuurzagen, ballon meppen met ‘n tennis racket of groepsgewijs koffieleuten en de ellende van een ander drinken. Het zogenaamde “lotgenieten”.
Hoe dan ook, wij hebben onze handen vol met alles waar we, tegen wil en dank, vol mee zitten. Werken vinden we heerlijk, het druk hebben kan daar maar zo bij horen. Maar we lopen al geruime tijd stuk op de overdosis geestelijke en lichamelijke arbeid om hulp te krijgen bij het oplossen/aanpakken van onze grootste problemen: Tanende gezondheid en actuele woningnood! Waar we door onze passie en broodwinning plezier aan beleven wordt tegelijkertijd overruled door eerder genoemd gedoe.
Het ruim gevulde weekprogramma is gelardeerd met een aantal zelf-therapeutische oefeningen om de stukjes rust maar niet gelijk te laten roesten. Met mezelf dwingen tot fietsen, wandelen, arm en handtraining moet het me toch lukken de stroef functionerende scharniertjes weer wat te ontpiepen en zeker ook als ik ons hondenveld af en toe waag te gebruiken als stormbaan.
De parallel lopende opvatting; dat door bezigheid in een bepaald deel van de hersenen, de creativiteit in positieve zin wordt gestimuleerd en ontwikkeld, en een gunstig effect zou hebben op medische behandeling, schop ik onderuit. Afhankelijk van waar je mee te dealen hebt levert het eerder wanhopige vermoeidheid op, dan rust en afleiding. Immers door dergelijke gevechten te moeten leveren worden zowel frustratie als gevoel van onmacht ontmoedigende sfeerbepalers.
Het noemen van organisaties, instellingen of personen die netjes gezegd nauwelijks mee willen werken, is gebleken niet handig te zijn want dat wordt dan weer onmiddellijk tegen ons gebruikt, dus mij hoor je niet (meer)….
We blijven ons stinkende best doen hoor en gelukkig kunnen we ons laven en opkrikken aan goedwillenden en hulvaardigen. Dat helpt ons beslist aan het voorkomen van:
Laat maar!
Verdrietig verhaal toch? Zelf ben ik vet op leeftijd maar als we dan weten van ’n prematuur mensje dat al kansloos is in de eerste uren na haar geboorte… Waar hebben we het dan nog over?
Lijkt wel of meeleven met het verdriet van “de ander” m’n persoonlijke sores draaglijker maakt…
