Ik schrijf dus ik blog
Binnen de wereld die na mijn CVA voor me open ging wordt uitvoerig beschreven wat de gevolgen zijn voor en door Jan en alle vrouw…. In beginsel het nodige gelezen op sites van lotgenoten en aanverwante weblogs. Na enkele verhalen werd de sfeer me duidelijk en had ik genoeg van de veelal negatieve trend in vrijwel alle verhalen…. pfffff…. mensen kunnen ook zeuren hoor.
Let wel: ik vind het vreselijk voor alle betrokkenen, ik moet meer dan eens de nijging mee te huilen onderdrukken. Ik weet hoe vreselijk hard ze moeten knokken en ik respecteer beslist “hun”manier van vorm geven aan de ellende. Maar het is niet, maar dan ook helemaal niet, mijn ding op deze manier.
Ik moest en wilde een geheel eigen manier vinden om naast een zinnige dagbesteding binnen ons gezin en bedrijf het mijne van me af te schrijven. Al is het toch ook ‘n beetje “ als reactie op…”
Het schrijven van gedichten, spreuken, columns en andere verzinsels, maar ook het nadenken er over begon een belangrijk deel uit te maken van mijn dagelijkse en nachtelijke activiteiten. En op een dag ben ik er ’n simpele website mee gaan vullen. Nog geen doel voor ogen hebbend.
Bloggen… het woord alleen al was iets raars of in elk geval onbekends voor me totdat iemand er iets over zei… Na wat leeswerk en tips van betrokken familie maakte ik de huidige blog-site en kon ik geloven in: ik ben ’n blogger.
Nog steeds weet ik niet of ik wel goed blog, maar dat zal me eigenlijk verder ook een vette worst wezen.
Ik schrijf dus ik blog en geef met blijdschap kennis van de geboorte van:
www.infarct-uitfarct.nl
(geen bezoek, geen bloemen).
En voor het schrijven van een tekst ben ik altijd wel om te kopen.
(ja ik moet ook maar uit de armoede grens zien te blijven)
“Under Construction” want altijd is deze site in bewerking, nooit is ie klaar en elke dag zal er worden bijgeschreven. Foto’s en afbeeldingen komen door de tijd heen op hun plaats te staan.
Op mijn teksten zijn de auteursrechten© van toepassing. Wilt u iets overnemen en/of publiceren stuur me dan eerst ’n mailtje met motieven.
Op de foto’s: Het schitterende gebied waar ik jarenlang, enkele uren per dag, liep…. Uiterwaarden langs de Maas bij Nitrik, Balgoij, ik kan het niet meer, maar de hondjes gelukkig wel.
