…zuster Cruela…
Eenmaal uit mijn coma word ik in een paar dagen bijgespijkerd met de werkelijke betekenis en medische naam van m’n aandoening… CVA…. Ach ja natuurlijk… Ik had het kunnen weten…
Niet dus! Nooit van gehoord en alleen onbewust gezien van eerdere wat minder fraai lopende gasten.
Herschreven verhaal uit 2018:
Nu ik aan den lijve voel wat het voor een mens in petto heeft, schrik ik me kapot en ben ik ontdaan en aangedaan. Een Jip en Janneke taalist legt me uit, dat er een bloedpropje in mijn hersens terecht is gekomen en daar bepaalde kanalen van zuurstof afsluit…. sodeju… Ja, het kan ook niet altijd griep zijn hoor…
In elk geval raakte ik daardoor verlamd, kon ik geen moppen meer vertellen en kwijlde ik hele lakens vol… Vette pech voor mensen zoals ik. Ik zie m’n leven, bedrijf en relatie, instorten want denken kon ik nog wel.
Maar de wat minder vrolijke mededeling dat ik daar nooit meer echt bovenop kom, brengt een ommekeer teweeg in de verslagenheid. Ik accepteer wat ik heb, spreek ik met mezelf af, en ik ga niet zo depressief worden dat ik mijn lief mee naar beneden trek.
Zo gezegd zo gedaan. Niet dat ik nu als ’n populaire para-comedian over de afdeling stuif, maar mijn humor wint wel al weer terrein…
De eerste week wordt alles voor me gedaan tot eten toe en wat daarna gebeurt. Ik ben verlamd aan de gehele linkerkant en behalve met mijn ogen knipperen en rechtshandig neuspeuteren blijft het extreem rustig in mijn bed.
En dan na ’n paar weken gepruts aan m’n lijf begin ik zowaar weer wat tot leven te komen en blijk ik met rechts nog heel wat mans te zijn. Ik leer zelf op de rand van het bed te gaan zitten en ook een transfer maken (ik dacht gelijk aan voetballers dus waande me al steenrijk), maar dit was naar de rolstoel. Want hup uit bed en hoepelen maar, kon alleen in m’n droom.
In de rolstoel betekende vrijheid en mogelijkheid tot conditietraining… dus het kon per dag niet vaak genoeg worden geoefend. Maar dan merk ik niet in ’n privé ziekenhuis te liggen en dat 6 verplegers 66 man moeten onderhouden… wat er toe leidde dat ik op een avond niet in de rolstoel mocht. Woedend werd ik, want ik had er de hele dag naar uitgezien. Maar het mocht niet van zuster Cruella. Ik beet haar toe dat ik het gvd dan zelf wel zou doen en ze waarschuwde mij dat dit te gevaarlijk was vanwege mijn verlamde zijde…
Om kort te gaan… Uit verdrietige wanhoop ben ik net zolang aan het prutsen en bewegen gegaan tot ik inderdaad, na ’n ruim uur, in de rolstoel zat… Scheef, pijnlijk en jankend maar ook euforisch.
Een riskante maar belangrijke overwinning.
