wrak, wrakker, wrakst…

Wel eens van gehoord ja; “blaasontsteking”. Nou vervelend hoor… Oh ja, doet dat zo zeer? Nooit gehad dus weet ik veel. Verder dan een UWI (Google maar ff) ben ik nooit gekomen dus moet ik me eerst ff inlezen. 

Nou dat inlezen liet ik snel achterwege toen ik om de 3 minuten pipi moest doen en ‘n minuut later direct weer. Als het al lukte deed het inderdaad veel pijn en lukte het niet dan toch pijn.

Oplossing? Doktertje, pilletje, veel drinken en ’n hoop rust en ik dacht mijn dansje weer te kunnen doen.

Had ik gedroomd ja! Buiten de waard gerekend kwam ik er achter dat dit ongemak in combinatie met ’n gevarieerd NAH pakket een haast alles vernietigend effect heeft op wat ik in m’n lijf graag in beweging wil houden en het liefst wil voelen.

Compleet onderuitgehaald met koorts, helse pijnen en intense moeheid moest mijn gefrustreerde geest ook dit maar over zich heen laten komen. De vreemdste pijnsensatie was wel “als ik hier niet druk doet het daar toch pijn”. Wie zou toch zo’n lijf ooit hebben uitgevonden zeg?

Het waterloopkundig mechaniek in mijn lijf heeft het pijnloos schutten van hoog water, na heel wat ach en wee en medicatie, gelukkig weer onder controle. Dat is op zich wel mooi natuurlijk. Maar wat die ziekelijke sloopkogel verder heeft aangericht in m’n hobbezak is nog een dingetje hoor. Sodeknetter… zelfs van CVA’s bij herhaling ben ik nog nooit zo ziek en lamlendig geweest. Ik waande mezelf al dood, maar liep alleen nog rond.

Lopen, zitten, liggen of staan was er haast niet meer bij. Dus de inmiddels opgestartte therapie van st. Maarten kon al gelijk weer in de vriezer. En dan help ik mijn ongemak natuurlijk steeds verder in de wrak door feitelijk alleen maar op bed te liggen… Wel veilig hoor want poging tot lopen doet me ter aarde storten en dat is vast minder goed voor de inwendige mens.

En dan kom ik er achter dat het NAH restverschijnselsduiveltje (3x woordwaarde) een verregaand effect heeft op m’n denken, doen en laten. Laat lijfje flink in de war zijn, geestje doet daar nog een factor 4 bovenop door vertwijfeling, angst en frustratie. Ik ben geen dokter dus moet eventuele hoe’s en waaroms zelf maar verzinnen en daarmee loop ik tegen mijn eenvoud aan.

Accepteren en over me heen laten komen lijkt het beste te werken en dacht ik enigszins te verzachten door tientallen zoetsappige kerstfilms te kijken, afgewisseld met ’n halve aflevering “liefde op het eerste gezicht”. OMG!

Inmiddels m’n eerste stapjes weer gezet op weg naar verder herstel… Ja, je moet toch ergens in geloven…