was mijn weten ook maar stuk

Vroeger toen alles nog anders was… tot er een vlekje in m’n oog verscheen en ‘n gek gevoel in m’n lijf, gevolgd door ‘n spoedje met de ambulance. 

 …op 11 mei 2018, 19.30 uur…

Verlamd en doodziek wakker worden. Ontdaan en aangedaan, leven op z’n kop en therapieën dat het ‘n lieve lust is. De “alles is anders show” is begonnen want, alles is anders vanaf dat moment. Wat vroeger nodig was in het dagelijks leven en werken, bedacht ik en even later was dat dan ook gedaan.

Er is wel iets veranderd…

Wat vandaag de dag nodig is, bedenk ik wel, maar ben daarbij, uitermate frustrerend, totaal van anderen afhankelijk… Ik kan lichamelijk amper meer wat, en anderen kunnen of willen niet altijd.

“Wees toch blij dat je er toch nog bent en geniet toch van wat je nog wel allemaal kan” is een lief bedoelde en veel gehoorde dooddoener uit de wereld om mij heen… 

Ja hoor, dikke dinges…

Ik analyseerde tijdens therapiesessies het gestuntel waarmee ik weer in beweging zou kunnen komen en bedacht een manier om mijn omgeving nou ook eens zelf te laten ervaren hoe restverschijnselen van CVA aan kunnen voelen.
Om niet voor lul te staan heb ik eerst wat uitgeprobeerd aan mijn nog gezonde rechterarm. Ik nam een katoenen tasje met 3 flessen water, bond het om mijn pols. Hieruit komt de onderstaande;

…zelftest…

“Bind maar eens ‘n stoeptegel aan je enkels, hang een gewicht van 5 kilo aan je pols te bungelen en ga dan eens aan je dagelijkse bezigheden beginnen inclusief koffie drinken, stukje wandelen en naar de wc. In mijn beleving ervaar je dan zo’n beetje wat een aangedane linkerzijde (of rechterzijde, nu kun je dat zelf kiezen) ter beperking in petto heeft”.

… bizarre ervaring hè…

Behoorlijk aangedaan en beperkt zijn, is echt maar een deel van m’n ziekte… Toenemend of vaker opvallend, is er een restverschijnsel wat ik haast als veel erger ervaar. Namelijk: het weten… Ik weet alles, ik ervaar alles, ik voel alles en kan nog alles (be)denken. Dus maak ik elke beperking, elke afhankelijkheid en alle “niet meer kunnen” bewust mee…

Nou moet ik van iedereen zo’n beetje blij wezen dat het cognitief (wie verzint er nou zo’n woord) nog allemaal in orde is gebleven. Dan kan ik tenminste nog genieten van de honden, de dingen en van me afschrijven bij het “bloggen” en taken hebben in ons bedrijf… Ja best, maar als dag in dag uit m’n lief en anderen moeten doen wat ik fluitend altijd zelf heb gedaan dan kom ik vaker in conflict met het vraagstuk:

“Waarom moet ik dit alles nog zo bewust meemaken. Zou het niet prettiger zijn als mijn weten, denken en voelen eveneens zwaar waren aangedaan?”

Nou reken maar dat de antwoorden vanzelf naar me toe gereageerd worden… Mooi want die betrokkenheid steunt me ook wel vaak.