…propje…

Terwijl ik een diepe frustratie lig te verwerken en verdriet te onderdrukken, doe ik in de ogen van diverse hulpdoktertjes van alles fout en moet ik maar accepteren wat er is gebeurd. 

“U bent tenslotte de enige niet”. Maar ja ik ken mezelf dus op enig moment komt broeder “Bonje” binnen en kreeg ik op m’n flikker. 

Herschreven verhaal.

Rapen gaar, maar geen scheldpartij, want ik ben, volgens de mij zo gebruikelijke communicatietechniek, oraal volledig op slot gegaan.

Door de bejegening van dat medisch college ben ik daarna flink op hol geslagen met een wel heel spannende gedachte. Namelijk als ik, zoals gezegd, een afsluitend bloedpropje in mijn hersens had waardoor zuurstof was afgesloten… dan zou het theoretisch toch met een klap tegen m’n kanis opgelost moeten kunnen worden?

Als door dat geweld dat propje wegschiet is het klaar… Werkelijk waar, ik was er van overtuigd. Maar niemand te vinden die mij op dat uur een dreun wilde geven natuurlijk.

Een gevaarlijk alternatief ontpopte zich in mij… Als ik me nou gewoon uit bed laat vallen… dan moet dat toch hetzelfde resultaat geven, en moet dat propje toch los schieten…. (nogmaals ook dit was een zeer serieuze overweging). Ik ben me gaan voorbereiden op die krankzinnige actie, maar voor ik ’n vinger bewoog was ik van totale uitputting al in een diepe slaap gevallen…

Mijn plannen later besprekend met mijn lief en ’n frisse ochtendzuster, deden mij inzien dat ik betere opties moest vinden…

Nooit gevonden, dus zo gebleven maar wel geleerd dat mijn hoogwaardige theorie ’n beetje dom was…