…knipoog…
Weet je, ik krijg ‘n mailtje binnen met vervelend nieuws. Nou, kan gebeuren natuurlijk, kan niet altijd carnaval zijn, baby schudden of housewarming.
Maar dit nieuws gaat over ouds, en gedoe waar we al een tijdje langer mee worden bedreigd. Nu ik door dit berichtje nog even extra de duimschroeven voel aangedraaid, gebeurd er wel iets met me. Ik doe mijn best niet op mezelf te reageren, maar terwijl ik geen enkel geluid denk te maken, merkt Misha ook wel dat er iets gaande is.
Ze komt bij me zitten, doet haar bek niet open, legt haar oren in de nek, kijkt me strak aan en blijft me strak aankijken. Met de valse stem van ‘n K3 sollicitant, zeg ik “ach lieverd, er is niks hoor”… En Misha nog strakker kijken.
Ze weet maar al te goed dat ik lieg, want ik ben woedend, verdrietig, wanhopig en ten einde raad. Elk slecht nieuws gesprek kan ik beter aan, dan als restafval op straat te worden gesmeten. Ik maak me druk, bedenk me vreselijk domme dingen en voel een toename van fatalistische overtuigingen.
Mezelf wijsmakend dat ik dit voor me hou, geeft Misha me een knipoog, bijna met twee ogen tegelijk… Ja, of ze gek is zeker. Hoe kan zo’n beest nou toch weten dat er iets met me is? Kan amper ‘n keer niezen alsof ik ontplof en ze staat me al weer aan te gapen.
Simpel: die monsters, voelen dat, zien dat aan je, horen dat aan je, merken het aan je en ruiken het al van afstand.
Als je je hond wil leren kennen en begrijpen. Dan moet je hem “lezen”, zoals dat heet. Zo door de dagen heen doet je hond op zijn beurt jou lezen, en ik zeg je; dat kan ie vele malen beter dan jijzelf.
Vandaar die wijze en tegelijk beschermende blik van Misha. Ik zeg niks en ze weet, voor die tijd al, hoe het met me is. Voor de zoveelste keer realiseer ik me dat mijn vierpotige hartsvrienden, me vaker door ‘n dip heen hielpen.
Toch kost het me momenteel erg veel energie en zelfbeheersing om niet los te gaan in woord en gebaar. Overlopen worden door minachting, is als platgereden worden door een wals.
… poot op m’n knie…
… hand op haar kop…
… kalm in m’n lijf…
😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
HEEL VERDRIETIG EN WOEST OP ALLE INSTANTIES DIE JULLIE GEWOON NIET WILLEN HELPEN, DIT HEET NAASTE LIEFDE.🤮🤮🤮🤮🤮LATEN JULLIE DE HOOP AUB NIET ZAKKEN ER MOET IETS OF IEMAND ZIJN DIE JULLIE WIL EN KAN HELPEN…..IK SMEEK GOD OM ZO IEMAND OP JULLIE PAD TE STUREN. HEEL VEEL STERKTE EN LIEFDE WIL IK JULLIE TOEWENSEN. ❤❤❤❤❤
Wat een verhaal weer, Jeroen. Ik maak me ook zeer veel zorgen om wat er de komende dagen gebeuren gaat. Je beschrijft zo ongelooflijk goed wat en hoe je je voelt. Zeer emotioneel. Ja, Misha weet dat er iets aan de hand is en voelt dat jij verdriet en zorgen hebt.
Ik hoop echt dat jij, maar ook Margot, deze nare onmenselijke situatie de komende dagen aan kan. Heel veel sterkte … blijf hopen op een oplossing !