…hersengymnastiek…
Oh leuk zeg… vermaak voor velen met ’n kruiswoordpuzzel, bingo, dammen of Lingoballen. Cryptogrammen en dergelijk moeilijk gedoe was vroeger ook mijn ding wel…
Maar na mijn miniserie aan CVA’s kreeg m’n walnoot met heel andere hersenkrakers te maken. Godsammelazarus zeg… ’n herseninfarct is al een drama op zich, maar feitelijk begint het daarna pas. Mijn oude wereld stortte behoorlijk in en omdat ik er niet aan dood ging kwam ik in een bizar volgend leven terecht. Een hiernamaals waar zelfs ik “u” tegen zeg en m’n geest tegen wil en dank een nieuw soort universitaire opleiding bleek te gaan volgen.
Na zwoegend de eerste therapeutische trajecten te hebben afgelegd en bij het uitblijven van verdere vervolginfarcten, kreeg ik te maken met voor en achtergrondinformatie van organisaties en instellingen, hobbyisten en professionals op de sociale media en ervaringsdeskundigen die suggereren ook verstand van mij en m’n kwaaltjes te hebben.
Lotgenotensites vol ieder voor zich geweeklaag, koffieleuterijen voor aangedanen en hun partners, steunpunten voor als ik steun wil voor iets (maar geen kousen hoor) en tv programma’s waar waanzinnig knappe uitleggers me om de oren slaan met wat ik al heb en de botanische namen die ze daar aan hebben gegeven. Massa’s informatie, ellenlange geschriften en dooie teksten vol doorverwijzende hyperlinks naar nog meer informatie.
Onschuldig de fout makend me hiermee vol te laten lopen kom ik er achter dat ik nog gekker kan worden dan ik al dacht te zijn, omdat zich nergens een opening laat zien waar ik m’n met verdriet gevulde ei kwijt kan. Alle intelligentsia stampen me vol met woorden en beweringen en gaan voorbij aan wat ik er zelf over te zeggen hebt. Overtuigd van zichzelf bezorgen ze me een forse partij cognitieve overprikkeling en daar zit ik nou net niet op te wachten.
En even voor alle duidelijkheid: ik verzin het niet hoor… Ik ben zelf zo’n wrakkemikkige ervaringsdeskundige, maar niet gek, al reageert een groot deel van de mensheid wel zo op me. Ik weet waar ik over praat omdat ik toch links en rechts zo het een en ander meekrijg. Het zou wellicht goed te volgen zijn als het in Jip en Janneke taal en hapklare brokjes zou worden gepresenteerd, maar de veelal gebruikte medische termen en kwaalnamen dwingen je tot vergaande studie en zoektochten op internet om er nog iets van te leren begrijpen. Dat dus: “hersengymnastiek”.
Bij het doorlezen van ’n aankondiging van een congres begin ik al te gapen. 1,5 uur luisteren naar een studentikoze wijsneus… hoe overleef ik dat? Uurtje gratis eten is makkelijker voor me, maar even bijkomen in de stilte ruimte is riskant omdat ik ooit al midden in de nacht ergens vergeten wakker werd. Maar goed, afsluitend kan ik nog een uur bedolven worden onder ’n woordenstroom van professionals die me vullen met wat zij interessant vinden om te vertellen maar waar wederom mijn vragen of behoefte geen ruimte krijgen.
Waarom geen congres waar de aangedanen zelf aan het woord komen? Kom met een hoorzitting waar je de wrakken en hun partners zelf laat vertellen en vragen over wat hen zo door de dag heen over doet struikelen.
Binnenkort ga ik naar zo’n congres… ik ben benieuwd of het nog steeds zo is… Maar misschien ga ik alleen maar voor de gratis lunch…
