…emootziek…
Bij mijn dagelijkse, persoonlijke verzorging en dappere pogingen fysiek nog wat uit m’n fikken te laten komen voor m’n bedrijf, en tijdens bv. de regelmatige therapie sessies, laat ik onderdrukt van me horen.
Met kreunen en steunen maak ik, overigens ongewild, duidelijk hoeveel moeite en pijn het me kost om dit leven te leven en m’n daden te doen. Ja sneu kereltje he?
Maar dat is dan nog maar één ding, want daarnaast speelt er iets binnen mijn vel, voel en geest. Een zeer opmerkelijk fenomeen waar ik me pas recentelijk bewust van ben geworden.
Wat is er toch met me aan de hand? Domme vraag, zou je zeggen, na 4xCVA en nog wat andere grapjes. Dan mag toch onderhand duidelijk zijn wat ik zoal mankeer. Nee maar het ligt anders… al gaat het wel om de kwalen die ik heb… Juist daarom zelfs!
In vaktermen heet het dat ik ben “aangedaan”, ach gut. Maar het valt mee hoor want alleen mijn linker helft is naar de kloten en noemen ze “mijn aangedane kant”. Ter rechter zijde ben ik zwaar ontdaan, maar dat telt niet mee.
Tja, je voelt het natuurlijk gelijk als er iets met je is, maar alles moet nou eenmaal ‘n naam hebben in ons bestaan. Als het geen naam heeft bestaat het niet en heb je het niet. Dus: aangedaan!
Maar goed, aangedane zaken nemen geen keer en noemen ze ook wel “restverschijnselen” Grappig toch? Als bijzonderheid bij mijn eigen restverschijnselen, heb ik gemerkt dat die restverschijnselen op zich ook nog restverschijnselen hebben, of in elk geval teweeg brengen…
Zo door de dag heen gaat het allemaal wel en op wat frustratie, beperking en pijn na, kom ik de dag wel door. Totdat… en hier zit ‘m de crux, totdat ik mensen onder ogen kom. Hoe dan ook en waar dan ook kom ik natuurlijk in contact met anderen.
Zo ook vandaag werkte ik therapeutisch m’n achterstanden weg, door aan wat gewichten te trekken onder aanvoering van ’n mooie therapette.
Snufferd naar de muur gericht en zweten maar. Doet pijn, dat wel, maar doet me ook goed. Na 15 keer ben ik de tel al vanaf het begin kwijt, maar ik mag stoppen en aan een ander project beginnen…
Ik draai me om en na een blij-achtig hoi, is het gebeurd met me… Ik ken haar via onze honden al lang, van toen we nog gezond waren en zien elkaar keihard zwoegen om de ellende van haar ongeval en mijn ziekte te overwinnen.
Wat er dan precies gebeurd kan ik niet uitleggen, maar door alles wat ik net opsomde bij elkaar genomen en gelardeerd met ‘n soort schaamte, spatten m’n emoties door lichaam, geest en oefenzaal. Ik flikker nog net niet om doordat ze direct bij me was en me vasthield.
En zo gaat het dan mis, of is ’t juist raak, want het restverschijnsel wat zich dan overduidelijk presenteert is, precies; Emotie! En dan niet ff wat janken, nerveus lachen of ‘n andere vorm kiezen…
Nee hoor, dan maakt zich een alles verlammende emotie van mij meester. Slap van ellende stort ik haast ter aarde, vechten tegen ademcrisis doet me haast stikken en woorden komen er amper meer uit mijn verkrampte roeptoeter.
Is het echt zo erg? Nee hoor, veel erger, maar daar kan ik geen woorden voor bedenken.
…hooguit: Emootziek…
