…de lach…

Ja, haha, dat was vroeger een blote dingetjes weekblad… Je zag haast niks, maar oeps, rode oortjes en vlekjes op de wangen hoor… 

Aan “de lach” moet ik soms ook  denken als ik mijn eigen lach opmerk. Mijn gezicht, en daar dan een lach op.  Er is iets met die lach…

Ik bedoel niet de lach die een paar keer per dag over mijn smoel stuitert, omdat ik om iets simpels al uit mijn dakje kan gaan (gelukkig).

Nee ik bedoel een lach die ik op mijn ponem tover om mijn pijn te camoufleren. Dat is een rare en feitelijk valse lach, een zorgvuldig gekozen nep lach, die suggereert dat ik het reuze naar mijn zin heb en m’n sores wel mee vallen.

Waarom die lach? Nou ik heb een tering hekel aan het vele zielige, en zeurderige gezever van mensen, lotgenoten en ander soort kwaalartiesten.

Bakken vol zieligheid, in de etalage geplaatste pijnpunten, droefscheuten en jankstukken. krijgen we via welke media ook en vaak live om de oren.

Daarnaast tonen velen zo overduidelijk en persoonsgericht dat ze pijn hebben, dat ik op voorhand hun blikken ontwijk zodat ik niet met ze mee hoef te auwen en mauwen.

Nou wil het toeval dat ik door toevallen ook de nodige pijn met mij mee tors, maar daar wil ik niet mee te koop lopen. Iedereen ziet en hoort het aan me maar … en daar heb je ‘m al: ik camoufleer het met ‘n lach.

Althans dat denk ik, dat probeer ik, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik op dat moment een lachende derde. Dat ben ik niet, zo ken ik mezelf niet. Zo heb ik nog nooit gelachen. Behalve nu.

De hele dag pijn… de hele dag voelen dat ik me niet lekker voel, dat ik ben aangedaan en inwendig maar al te goed weet dat ik ben verworden tot een wrakkig restverschijnsel van wat ooit een jonge sexy god was (ja ja, ook ik…).

Zou ‘n dokter, neuroknutselaar, fysiotherapeut of elke andere medicinale kunstenaar buiten mij, eigenlijk wel weten wat ik als aangedane knakker aan pijnen en ongemak voel?

Weet ‘n medicoso wel hoe mijn linker medelichaam echt voelt?

Been, arm, blaas, keel, voet, hand en vingers strak, pijnlijk en spastisch en ‘n hele kunst er nog dat mee te doen, waar ik ze oorspronkelijk voor heb mee gekregen van de bovenwolkse boetseerder.

Oh ja, en dan ook nog beide knietsies verrot of geartroseriseerd. Ach, je kunt maar iets hebben toch?

Waarom vraag ik het me allemaal af? Nou ik therapie me de tering zowel thuis voor mezelf als op locatie met iets moois er bij, maar elk stukje vind ik zwaar, frustrerend en vooral pijnlijk. En vaak of toenemend, ontgaat me de zin ervan ‘n beetje.

Want: Wordt het ooit beter of wordt het alleen maar slechter, als ik er niks meer aan doe?

Maar beter of slechter, ik blijf lachen, zelfs terwijl het lachen me vergaat en ik boer als ik kiespijn heb… ehhh, of haal ik nu erg veel door elkaar?

…hahaha…