…bijwerking…
Er is een vereniging waar je je finale geregeld kunt krijgen zonder dat ze de bak in hoeven. Leuke en handige tips hoor, dat neemt ‘n hoop zorg weg…
Ja had je gedroomd. Of beter gezegd had ik gedroomd. Zo’n lidmaatschapje is dan wel handig maar er zit een B kant aan dergelijk gedoe…
Wij zijn lid geworden omdat we al richting levensherfst gaan, maar vooral ook omdat ik niet helemaal meer goed bij m’n hoofd ben. Nou ja mijn hersens zijn vreemd gegaan en blijven me daarmee pesten. Dat betekent toch dat ik ook op mijn eigen toekomst moet zijn voorbereid, want nog maar één fataal nakomertje en Maarten krijgt mijn pijp.
En dat geeft een heel raar, of eigenlijk verdrietig bijverschijnsel (ja niet alles is restverschijnsel hoor) en dat ervoer ik vanavond. Al flink wat geur en walm opmerkend van de warme hap die m’n allerliefste kokkinnetje stond te air-fryeren, voelde ik me wat weeïg. Gewoon niet lekker onder de gordel met uitstraling naar de rest van mijn verschijnsel.
Dat is tot daar aan toe en komt wel eens vaker voor natuurlijk. Maar, en nou wordt het spannend; ik merkte dat mijn lichtelijke ongesteldheid, zich vooral liet verergeren door onze plannen voor een zelf geregisseerde finale. En dat was een behoorlijke schok
Op zich van alles geregeld zodat niets meer hoeft of gewenst is ter voorkoming van kasplantjesfobie, dan is er ineens op ‘n moment als vanavond, dat ik me bij m’n volle verstand afvraag of ’t “einde mijner tijd” al op m’n tenen staat. Want ik voel me niet lekker.
Schrik, verdriet, en angst om de vraag: is het nu zover? Houdt het hier op? Wat nu? Wat gaat er nog wel, of juist niet meer met me gebeuren. En de hondjes dan? En mijn lief dan? En mijn plannen dan? Een intens verdrietig moment… Kijk ik nou echt tegen het beginnende einde aan?
Het “medicijn” was: alles regelen! Maar dan dus pas later ervaren welke bijwerking het heeft. En daar hoor je ze niet over bij de “Nederlandse Vereniging voor eindpunten”.
Misschien ze dit verhaaltje sturen…
Maar goed, m’n ellende van dat moment delend met mijn lief en ff rustig liggen heeft blijkbaar geholpen want na een dik uur was het wat rustiger, en zelfs ‘n bakkie kon er weer in.
Maar die sfeer liet me niet echt snel los… Toen ik vannacht wakker werd met ’n kamer 100 signaal, las ik even op mijn iPhone en merkte dat een oog weinig meer zag… Weer angst en vertwijfeling maar wel de wijsheid in pacht om eerst blaasvaak tevreden te stellen en nogmaals te proberen. Goed gedacht, Klaasvaak was geheel uit m’n ogen verdwenen. Toen maar dit verhaaltje van me afgeschreven, dus m’n dinges doen het weer.
Inmiddels een bijsluiter ontworpen voor wie zelf de toekomst wil bepalen.