…bezopen…

Als je zoals ik gezegend ben met een kwartetje aan CVA’s, dan is het wel zo’n beetje over met je drukdoenerige workaholische bestaan, zou je denken. 

Edoch: niets is minder waar, je krijgt het drukker dan ooit. Er is van alles mis met me, en vanaf het eerste CVA signaal zeul ik een partijtje herstelpogingen met me mee… “Dat wil je niet weten” is een gevleugelde uitspraak, maar echt dat wil je niet weten.

In een mezelf wijsmakende poging, m’n leven weer op de rit te krijgen, therapie ik me een slag of tachtig in de rondte, en ben ik eigenlijk het grootste deel van m’n wakkere dag aan het oefenen. Wakkere dag ja, want van werken word ik moe en therapieën is ook een werkwoord, dus kom ik vaak vroegtijdig in m’n nest.

Oogjes dicht en snaveltje toe. Althans dat mag ik dan hopen, want met m’n aangedane lijf lig ik niet meer zo comfortabel op die Ubica.

Maar even terug naar het werkwoord therapieën. Naast wat ik dagelijks thuis doe, ga ik enkele malen per week naar de knutselmeisjes. De therapettes, die mij met vergaande oefeningen, hardop tellend weer flexibel proberen te krijgen.

Dat zulke mooie jonge meiden voor zo’n beroep kiezen is voor mij niet echt te vatten, maar met liefde en vakbekwaamheid gaan ze ook met ‘n bejaard wrak als ik aan de slag. Ik ben er heel blij mee, en hoewel het vaak pijn doet en zwaar is zou ik het wel dagelijks willen doen.

Maar er gebeurde iets daar…. Deze ochtend voelde ik dat het anders was. Ik voelde en merkte het, al kon ik het op dat moment niet duiden.

Het moeilijke aan die therapieën vind ik niet de oefening zelf, maar het door emoties overmand worden door het ervaren van mijn beperkingen. Waar ik vroeger een gebouw op tilde merk ik nu dat een doos watten zwaarder weegt dan een tank. Waar ik voorheen al mee klaar was voor ik begon, merk ik. dat ik er tamelijk lang over doe er alleen al mee te beginnen. Ik kan het allemaal niet meer… de wil en zelfs behoefte is er wel, maar kunnen is er niet of amper.

“Ja maar je hebt ook een CVA gehad ouwe man”, “dus wees blij dat je dit nog kunt”. Dat kunt wel zijn lieverd, maar mijn geestelijke denkzooitje, heeft dat ook overleefd dus weet ik maar al te goed hoe beperkt ik ben. Mag ik het daar gvd moeilijk mee hebben alsjeblieft?

Dus tijdens de knutselsessies val ik regelmatig stil door emotie en moeheid. Alles wordt slapper en het gaat soms bijna niet meer. Soms lijken mijn bewegingen er zelfs op dat ik gezopen heb… Nou drink ik al sinds 1976 geen druppel meer, alcohol dan bedoel ik, anders was ik al verdroogd geweest. Ondanks alle regenval van de laatste tijd.

Maar het kan nog erger: vandaag tijdens mijn oefeningen merkte ik een andere sfeer, het ging ook niet echt goed, ik hield eerder op door vermoeidheid het ging niet zoals anders zo leek het. En ik kwam in gevecht met de angst dat “ze” mij misschien zo slap zouden vinden dat ze de therapie stop gaan zetten… het heeft toch niet echt zin meer. Dat hoor je toch wel eens…

In een kamertje apart hebben we nog wat zitten kletsen of ik misschien toch dronken was, maar ik heb me op dat moment niet gerealiseerd dat er iets anders speelde. Maar ook het therapoppetje merkte dat ik anders was… En ik voelde/dacht dat juist zij anders was…

Thuis e.e.a. met mijn lief besproken kwamen we op de vraag terecht of het tweetal oogverstoringen van de afgelopen weken mogelijk het gevolg waren van kleine tia’s… En dat dit dus wellicht ook bij mijn therapie de verandering bracht.

De gedachte aan dat ik misschien gezopen heb is bezopen, maar dat er misschien meer aan de hand is, is dat allerminst.

…wat nu toch weer…
…hoe gaat het toch met me…
…bah wat ’n gevecht…