…appeltaart…

In 1997 voor het eerst met “ze” kennis gemaakt; De “uitbaters” van professionele  clubhoreca op ‘n zweefvliegveld. In mijn beleving al direct de “papa en de mama” van iedereen die daar ook maar aan land kwam. 

Na een eerste, mijnerzijds wat schuchtere, periode van vlieglessen wist ik mij in dat specifieke wereldje ‘n plaatsje te veroveren en werd ‘n enthousiast en zelfs gewaardeerd lid.

Daar was wel wat voor nodig want ik werkte me kapot aan alles wat er bij zo’n club gebeuren moet. Maar mezelf kennende was dat weer een nieuwe episode in mijn leven waaraan ik in volle overtuiging alles gaf: Passie. Mijn manier me staande te houden; betrokkenheid, humor en maatschap en met passie.

Vele intensieve jaren volgden met fantastische hoogte- en dramatische dieptepunten.

Alle dagen dat ik me laafde aan deze bijzondere materie begonnen in het hart van die club: het praathuis, de kantine. Heel veel koffiedrinken, lachen, zeiken over de toestand in de wereld, lullen over jezelf en anderen en de dagelijkse briefing van iedereen die ook maar het idee had dat er wel eens cumultjes konden ontstaan voor verre reizen. En aan het eind van zo’n dag, moe maar voldaan, nog een heerlijk 4 gangen diner weg smakken.

De nasleep van mijn ernstig vliegongeval maakte na vele jaren met duizenden starts een einde aan deze intensieve en bijzondere periode. Het was over en uit met het vliegen, einde verhaal voor een meer dan fantastische hobby.

Leven en dagbesteding zagen er vanaf toen weer heel anders uit. Gevuld met geheel andere bezigheden. Vooral werken en ‘n zakelijk dramatische tegenslag het hoofd te bieden.

Iedereen en alles uit de vliegerij verdween uit beeld, niet in het minst door diepe schaamte over mijn ongeval, door eigen fout.

Maar het was zo het ging en het was goed zo.

Via de sociale media bleef er wel enig contact bestaan met de “clubouders” maar lange tijd, niet veel meer dan wat reageren op elkaars berichten. Waar mijn lief nog het meest sociale was in het contact met hen.

Opnieuw een zeer dramatisch ongeval in die vliegwereld bracht ons weer dichter bij elkaar en bleek opnieuw de kracht en sociale betrokkenheid van die twee.

En ineens na zoveel jaren, waarin ik ook nog eens ‘n zwaar ziek en aangedaan wrak werd, waren ze daar… Of eigenlijk hier. Het stel kwam bij ons op bezoek…

Na zo’n 12 jaar weer oog in oog met vrienden uit die intensieve tijd, behalve wat haarkleur en diepere rimpels, geen spat veranderd in hun enthousiaste betrokkenheid.

Op bezoek, met het oprakelen van “vroeger”, met huilen en lachen om wat is gepasseerd, bij ‘n bakkie met, waar ik vroeger al zo gek op was…

…heerlijke, die ochtend nog door hen zelf gebakken; Appeltaart!

…van Bep en Fred…
(en met slagroom)