WMO column

Heerlijk wonend in ons heilige huisje ( pal achter de kerk) is er na thuiskomst uit de medische theaterzalen wel wat te improviseren hoor… 

Kijk het lijf kan niet meer zo, maar de geest ziet nergens problemen en blijft alles in de planning zetten.
Maar mijn bejaarde en aangedane lijf is nou eenmaal veel sneller en vaker moe dan in m’n vorige leven. Voldoende rusten lijkt dan ook een voorwaarde er nog een paar jaartjes bij te krijgen.

Een van de oplossingen om het, nog steeds leuke maar ook financieel zeer noodzakelijke (tja geen pensioen hè), werk met de honden te kunnen blijven doen is een kleine woningaanpassing. Want nu ik zelf niet meer op pad kan met de service, zijn er vaker “wisselhonden” die even op het thuisterrein verblijven.

Als we nou in plaats van het raam in mijn rustkamer ff ‘n deurtje naar buiten knutselen, kan ik snel naar de hondjes en zo weer terug in mijn “zit-af-stoel” ploffen…Veel minder traploperij en afstanden door het huis, en dus in een gezonder tempo, werk en rust met elkaar afwisselen….

Deze aanpassing is zo helend dat we de WMO er maar in betrekken en ‘n aanvraag doen ons hierbij te helpen. Die hebben al ‘n rolstoel en ‘n keurig sportfietsje voor me geregeld en ze staan voor “ondersteuning”. Als ik dan toch ziek moet zijn, van welke hogere macht dan ook, dan is zo’n hulpkluppie op straatniveau zeer welkom. Zeker ook gezien onze belabberde financiële situatie.

De contactpersoon van de WMO was keurig op tijd op de afspraak, dus een goed begin leek het halve werk… dacht ik met mijn beschadigde geest….

…Loch Niks…

Maar hoe intelligent mijn restverschijnselen er ook nog uitzien…. ik heb toch een pittig denkfoutje kunnen maken. Want al snel reikte ik de hand van ‘n iron lady en werd het label “monster van Loch Niks” als vanzelf uit mijn Dymo geprint….

Eerlijk waar… in mijn dynamische leven heb ik zelden zo’n publieke vrou… sorry, een vrouw met een dergelijke publieke functie zo respectloos, hooghartig en afwerend haar excentrische dansje zien doen. Ik was een paar tellen compleet sprakeloos, en mezelf kennende: dan is er echt iets.

Het gemeentelijk monstertje wentelde zich zo volop in het overal “nee” op verkopen, dat alleen het woord al een orgastische werking op haar leek te hebben, gezien haar mimiek. Ook bleek haar harde schijf gedeformeerd, want de door ons toegelichte verbeterde rust/werk-afstelling nadat de deur er zou zijn, bleek niet opgeslagen in haar grijze restjes.

We zijn heel redelijk hoor, als er iets niet binnen de gestelde normen of regels past en er van moet worden afgezien dan is dat zeer te billijken. Maar mag dat dan alsjeblieft met enig respect voor onze medische en maatschappelijke problematiek gebracht worden? Ik ben toch verdomme niet bewust met mijn kop tegen een muur gereden om maar ziek te mogen zijn.

Bovendien dergelijke functies vragen toch om een meer sociale opstelling… of ben ik te ver heen?

Ik hoopte niet ontwricht maar ondersteund te worden in de dagelijkse strijd er weer bovenop te komen, met hier en daar een hulpvraag….

Het kan nog zijn dat ze van haar baas de bikkelharde opdracht heeft meegekregen op alles “nee” en “mag niet” en “kan niet” te regelen. Maar hef dan die WMO op en pijnig de hulpvragers niet met dit soort spoken.

Maar mogelijk uit een stukje persoonlijk ongemak met haar gezondheid leek ze zich hiermee extra af te willen reageren. Echt ver beneden peil! Zelfs onze voortreffelijke NAH Coach werd door haar bespot met snerende opmerkingen.
Het mens is net nieuw op de plek die ze van een uiterst vriendelijke ambtenaar had overgenomen, maar het is te hopen dat een spoedig functioneringsgesprek met haar leidinggevende het laatste is wat ze daar mag beleven.

Tot die tijd rest ons een kaarsje op te steken voor mensen waar ze ook nog op bezoek gaat, want we kennen de steen waar ze mee geraakt zullen worden.

Het zal nog een traumatijdje duren voor we de Wet Maatschappelijke Ontwrichting weer kunnen koesteren op de oorspronkelijke betekenis van haar afkorting WMO.

Al bestaat nu natuurlijk ook het gevaar dat, na het publiceren van deze column, ons geval nooit meer ergens voor in aanmerking komt….

… en ons deurtje dan…?

Nou dat zit er al in hoor, middels een familiaire Crowd Funding, en dus is de rust een trauma rijker, weergekeerd in huize hondenhok…