veterdiploma
Weigeren me neer te leggen bij “niks meer kunnen”, na mijn eerste forse CVA (mei 2018) ben ik keihard gaan therapieën.
Mijn overtuiging was dat ik door hard knokken, doorzetten en vooral niet opgeven wel weer aardig de oude kon worden, restverschijnselen minimaliseren en gewoon weer alles doen…
Wist ik veel.
Zo gedacht, zo gedaan… ik therapie`de me 10 slagen in de rondte, ging niet 1 uur lopen oefenen maar 2 uur, deed niet eventjes mee aan een fitness programma maar een vol uur en deed na het avond eten geen oog dicht, maar repeteerde alles wat ik op een dag gedaan en geleerd had bij de fysio, logo, ergo en andere o’s tot ik er bij neer viel.
Moe kwam nooit en ook nu niet in me op. Moe is voor mietjes…. (later brak me dat fijntjes op).
Naast alle oefeningen las ik half internet, uiteenlopende flyers en boekjes over mijn kwaal en de kans op herstel. Ook zocht ik naar filmpjes die me verder op weg naar zelfstandigheid konden helpen.
Toen lopen met mijn spastische en aangedane lijf ook weer tot de mogelijkheden leek te gaan behoren na heel veel therapie, mocht ik dat alleen maar als ik goeie stevige schoenen had.
Een familiair crowdfundingkje leverde me twee paar dijken van schoenen op en papa kon weer op stap… nou ja stap…
Maar goed alvorens te lopen moesten de muiltjes aan en daar was wat hulp bij nodig. Zustertje bellen, afwachten en liefjes vragen mijn steunbakken aan te doen en helemaal dicht te strikken.
Bijna twee meter touw aan een schoen punniken kost ff tijd maar dan kon ik ook aan de wandel.
Ik leerde mezelf al snel mijn voeten in mijn stappers te frotten maar dichtveteren moest echt gediplomeerd gebeuren….
Maar ik zou ik niet zijn als ik daar genoegen mee zou nemen dus ging die ik op zoek naar “hoe kan ik dat zelf”? Immers mijn linker arm was in zwaar onbruik geraakt door dat CVA.
Op youtube ontdekte ik een manier om met één hand mijn veters te kunnen strikken… Wauw te gek, dat moet ik kunnen leren.
Na ‘n paar uur buiten adem kloten door verkeerd zitten en niet op te letten had ik het toch maar mooi voor elkaar: ik kon helemaal zelf mijn schoenen aandoen en dichtstrikken, met een hand!
Wauw. Het voelde als het opnieuw behalen van mijn veterdiploma… Mijn enige ooit behaalde diploma….
Trots als ‘n pauw, het geleerde aan mijn revalidatiegenoten laten zien en waardering geoogst met veel ooohh en aahhh …. en zelfs ’n goh…
Op een ochtend was ik bijna klaar met het geveter toen er ‘n zorgspettertje kwam vragen of ze nog kon helpen met iets.
Nou nee zuster ik ben bijna klaar met mijn schoenen en veters dus dan kan ik naar de vreetschuur…
Waar die trut* op was afgestudeerd weet ik niet, wat haar duistere doel was op die afdeling geen idee… maar ze wist me per direct te vloeren met de alles dodende opmerking:
Maar meneer Hilhorst, zo doen wij dat niet hier….
Slik… ademnood… ongeloof… adempauze en stiknijging… En na diep adem halen….
Eh, wat bedoeld u zuster? Heb ik iets verkeerd gedaan?
Nou meneer Hilhorst, ik weet niet waar of van wie u dat geleerd heeft, maar zo doen wij hier geen veters strikken…
Heeft u dat niet van de st. Maartenskliniek geleerd?
Eh, nee zuster ik heb dit zelf geleerd van internet…. En zo gaat het toch goed? Mijn veters zitten dicht en nog strak ook…
Ja maar zo doen wij dat niet hier… De kliniek heeft daar een geheel andere manier voor…
Slik, stilte en einde fatsoen….
Maar godverdomme zuster, wat krijgen we nou? Ik heb toch helemaal zelf en heel goed mijn schoenen aangetrokken, wat ga je me nou toch voor kutstreek flikken?
Ja want praten kon ik wel.
Nou, nou, kan het het even wat fatsoenlijker?
Nee kutwijf sodemieter maar lekker een eind op…
Stoom nog uit mijn oren, schuim flink op de bek en diep in mijn menselijke waardigheid gekwetst, smeet ik nog ‘n kruk achter haar aan.
Ik ben jankend op bed gaan liggen en heb uit woede geen woord meer gezegd, geen hap meer gegeten en geen therapie mee gedaan die dag….
Pfffff…
Zo kan ik nog minstens 7 andere verhalen schrijven over soortgelijke ervaringen in de st. Maartenskliniek. Komt misschien nog ooit… maar hierover schrijven put me nog steeds zwaar uit door verdrietige herbeleving…
(overigens waren er ook hele goede ervaringen met de Maartenskliniek hoor).
*Als ik haar naam nog had onthouden stond die al lang in CAPS op internet
