traanbuisjes column

M’n traanbuisjes zijn kapot! Mogelijk verweerd of afgebroken, geen idee maar ze doen het niet goed meer….

Op zich kan dat wel hoor, want ze zijn al heel oud… en het houdt ‘n keer op natuurlijk.

Maar ze hebben het toch altijd goed gedaan, tot m’n CVA op 11 mei 2018. Misschien dat doktoren er bij het CVA onderzoek iets mee hebben gedaan maar ze zeggen er niks over… Verdorie wat nu?

Het antwoord van zuster Treurniet, is confronterend…  Hier moet je mee leren leven verklaart ze. Het hoort bij je aandoening en zelfs lachfilms kijken helpt er niet tegen.

Hoezo dan? Heb ik een traanbuis-infarct gehad of zo? Nee, lacht ze met tranen in haar ogen, het is een bijverschijnsel van je CVA.

Oh, geinig zeg, dus voortaan jank ik zo de hele dag maar door? Nou, is het antwoord, daar moet je toch wel rekening mee gaan houden….

En ja hoor, de ervaring is er inmiddels… of er nou iemand naar me kijkt, iets tegen me zegt, me aanraakt, tijdens confronterende therapietjes of ik denk aan vroeger:

Maakt allemaal niet uit:

…ik jank…

Emotioneel heet dat met ‘n deftig woord zag ik op internet. Trouwens m’n psych zei het ook, maar het gaf niet zei ze, iedereen snapt het.

Het is iets met m’n “drains” is haar vakterm, en daar hoort het gewoon bij… Waar zitten die drains dan vroeg ik…. Nee, zegt ze: Brains! Ach zo… heb ik dan ‘n brainstormpje gehad?

Daar zou ik zo geen grapjes over maken hoor zegt ze, dat is een serieuze aangelegenheid.

…hutspot…

Maar goed, mijn verdrietsymbolen; Om ‘n scheet spat het er al uit…. de tranen komen en zijn veelal onstuitbaar.

Ik doe wel eens ’n poging tot onderdrukking maar dan jank ik het er ‘n paar seconden later alsnog uit.

Op zich wel kei vervelend want ja mannen huilen toch niet was er bij mij in gemept.

Maar ook tijdens het eten kan m’n gebrek zomaar tevoorschijn komen. Als ik me bvb. het culinaire hoogstandje van mijn lief laat smaken. Maar juist dan is het hartstikke link.

Want doe voor de gein maar eens huilen en eten tegelijk… Nee nee, gewoon proberen…

Nou je stikt gewoon de moord in je hutspot hoor, je klapstuk schiet spontaan de buis van eustagius in.

Ik heb om Heimlich te voorkomen altijd wel ‘n camel-back ranja op m’n rug hangen, maar het blijft link….

Inmiddels heb ik ook tijdens m’n therapiesessies, lotgenoten met hetzelfde probleem zien worstelen…

M’n CVA-maatje ziet ’n bekende en hup, waterballet…. Hij wordt geconfronteerd met iets wat ie niet kan en tadaa; janken maar….

Nou ja er is gezegd dat het op den duur wel minder zal worden of in elk geval zal ik er ook aan moeten wennen…

Maar dat mijn omgeving met regelmaat een kreupele bejaarde ziet janken is toch niet het fijnste beeld om aan ze mee te geven….

Ach misschien zijn zij het wel die “daar aan moeten wennen”